Artysta „osobny”

Autor: Tadeusz Myślik | 14 marca, 2010

Nieobecny w Polsce od roku 1967, mieszkający na stałe w Lund, dokąd pojechał na zaproszenie miejscowej Konsthall, wszechstronnie uzdolniony artysta plastyk i fotografik – Marek Piasecki – ukończył właśnie 75 lat.
Prawie zapomnianego w ojczyźnie Piaseckiego wspomniała przed kilku laty krakowska galeria Starmach, a następnie prestiżową wystawą, na przełomie lat 2008/2009, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta.
Piasecki urodził się w Warszawie. Po upadku powstania trafił do Krakowa, gdzie po maturze rozpoczął studia z historii sztuki. Ale po dwóch latach zrezygnował – jak bowiem pisze jeden z jego recenzentów – nie interesowało go naukowe opisywanie twórczości innych, lecz własna ekspresja artystyczna.
Od lat 50. uczestniczył we wszystkich ważniejszych prezentacjach polskiej sztuki współczesnej. Od roku 1957 był członkiem Grupy Krakowskiej. W latach 1958-1962 pracował jako fotoreporter i ilustrator „Tygodnika Powszechnego”.
De facto samouk, swoje osiągnięcia artystyczne zawdzięcza wyłącznie nadzwyczajnej wrażliwości. Jako fotograf realizował koncepcje reportażu metaforycznego, posiada też w swoim dorobku fotografie dokumentalne, m.in. z pierwszych spektakli teatru na Tarczyńskiej Mirona Białoszewskiego, z którym się przyjaźnił, oraz szereg portretów.
Jako grafik, malarz czy rzeźbiarz, autor obiektów i instalacji reprezentuje nurt surrealistyczny. Ale są jego biografowie, którzy twierdzą, że genezy jego działań w innych dziedzinach sztuki należy szukać w jego twórczości fotograficznej. Punktem wyjścia artysty jest bowiem wnikliwa obserwacja realnego świata: polskiej prowincji, niereprezentatywnej przestrzeni miejskiej, spontanicznych zachowań dzieci itp.
Równolegle Piasecki kreuje inne światy, buduje dla swego użytku „przestrzeń emocjonalną”. W tym miejscu wymienić należy koniecznie cykl fotografii lalek, a także malarstwo z elementami techniki heliograficznej, kolażu i techniki reliefowej oraz konstrukcje przestrzenne, tzw. skrzynki, rzeźby w drewnie, metalu i szkle.
Wystawa w Zachęcie nosiła nazwę „Fragile”, co po francusku znaczy łamliwy, kruchy. Rzeczywiście trudno byłoby wymyślić tytuł bardziej adekwatny. Czy tylko jednak dla twórczości artysty, czy też może także dla jego osobowości?