Olgierd Łukaszewicz aktor filmowy i teatralny. Zagrał w ponad 30 filmach – u Wajdy, Kieślowskiego, Kutza i Holland. Znakomite role w „Brzezinie”, „Soli ziemi czarnej”, „Perle w koronie”, „Lekcji martwego języka” i „Gorączce”. Dobrze się też czuje w monodramach. Wiele miast objechał z autorskim programem „A kaz tyz ta Polska, a kaz ta”. Dla warszawiaków przygotowuje spektakle uliczne poświęcone Mickiewiczowi, Baczyńskiemu oraz Słowackiemu.
Obecnie Olgierd Łukaszewicz występuje w Teatrze Współczesnym. Można go zobaczyć w sztuce Nicholsona „Odwrót”, gdzie wszystkimi możliwymi odcieniami psychologii gra niewiernego męża.
- Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły?
– Jeszcze nie zrozumiałem. Z rozpaczą myślę, że jeżeli to tak dalej pójdzie, to chyba już nie zdążę.
2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje?
– Kiedy ojciec jako św. Mikołaj, z przyklejoną brodą z waty, nierozpoznany, zadawał grobowym głosem pytanie: a gdzie są zabawki, które wam przyniosłem w zeszłym roku?
3. Czy płakał Pan kiedyś z miłości?
– Nigdy. Łzy trzymałem na wodzy.
4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Pana z równowagi?
– Wejście populistycznych ugrupowań do polskiego parlamentu.
5. Czy ma Pan taką osobę, której nigdy nie wybaczy?
– Żadnej takiej osoby nie pamiętam.
6. Czego ma Pan za dużo?
– Wzrostu.
7. W życiu nie ma nic lepszego niż…
– …ukochana rodzina.
8. Brak mi pewności siebie…
– …stale i wszędzie.
9. Starość to…
– Zdaje się, że jakaś choroba.
10. Czym jest dla Pana fresk Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”?
– Przepustką do Pierwszej Komunii Świętej.
11. Przed jaką pokusą nie jest Pan w stanie się wybronić?
– Nie mogę się oprzeć, żeby miłego uśmiechu dziewczyny wysłanego w moją stronę nie uznać za sygnał, że zawiera coś więcej.
12. Z kim chciałby Pan zjeść uroczystą kolację?
– Przepraszam, a na czyj rachunek?
13. Praca, jakiej by się Pan nigdy nie podjął?
– W prosektorium.
14. Od kogo nauczył się Pan najwięcej?
– Od matki.
15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjął Pan w swym życiu?
– To, że w 1989 r. opuściłem teatr i Polskę, żeby zacząć swą siedmioletni wędrówkę po Niemczech i Austrii.
16. Komputer to dla Pana…
– …tajemnicze pudło.
17. Czy lubi Pan wyobrażać sobie, co by Pan zrobił, gdyby ponownie mógł przeżyć swoje życie?
– Nigdy się nad tym nie zastanawiam, chociaż martwią mnie braki, które odnotowuję w swym obecnym wcieleniu.
18. Czy ogląda się Pan w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność?
– Oczywiście, to nawyk zawodowy, ale to nie jest miłe, kiedy się na tym przyłapię.
19. Czy był Pan kiedyś u wróżki?
– Nigdy. Nie wierzę wróżkom.
20. Czy ściska Pana w gardle, gdy słyszy Pan narodowy hymn Polski?
– Tak, jeśli grają go w rytmie skocznego mazura, a nie marsza.
21. Czy czuje się Pan duszą towarzystwa?
– Raczej duchem towarzystwa, bo zazwyczaj milczę.
22. Jak się Pan zachowa, gdy ktoś obcy zostawi Pana na chwilę samego w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce? Przerzuci Pan kartki?
– Walczę z pokusą; to kwestia wychowania.
23. Jakim chciałby Pan pozostać w pamięci przyjaciół?
– Żeby mówili: „Ach, temu, to się chciało żyć”.
Tagi:
Helena Kowalik
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy