Nie wahałem się ani chwili

Autor: Ewa Likowska | 23 lutego, 2003

Nawet gdyby skończyło się tylko na nominacjach, jest to sukces

Lew Rywin o „Pianiście”:

– Jak pan zareagował na wiadomość, że „Pianista” Romana Polańskiego został nominowany do Oscara? Zaskoczyło to pana?
– Nie, nie jestem zaskoczony. Spodziewałem się, że ten film dostanie nominacje. Jednak bardzo mi zależało, żeby tych nominacji było więcej niż pięć. I dostał aż siedem – a to już wielki sukces. Żałuję tylko, że wśród nominowanych nie ma Allana Starskiego, który w ogromnej mierze wpłynął na kształt artystyczny tego filmu.
– Na ile Oscarów pan liczy? W jakich kategoriach?
– Nie jestem przekonany, czy „Pianista” w ogóle dostanie jakiegoś Oscara. Ma bardzo silną konkurencję, także w najważniejszych kategoriach, tj. najlepszy film i najlepszy reżyser. Ale nawet gdyby skończyło się tylko na nominacjach, jest to sukces.
– Czy pan, jako współproducent, czuje się emocjonalnie związany z tym filmem?
– Tak. Cieszę się, że uczestniczyłem w tym przedsięwzięciu. To dla mnie zaszczyt.
– Kiedy zdecydował się pan na udział w produkcji „Pianisty”? Jak do tego doszło?
– Roman Polański przysłał mi książkę Władysława Szpilmana i powiedział, że widzi w niej materiał na film. Że to jest to, czego od dawna szukał. Przyznam, że książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Wstrząsające. Długo nie mogłem przestać o niej myśleć.
– Szybko dał się pan przekonać do pomysłu Polańskiego?
– Od razu byłem przekonany, nie wahałem się ani przez chwilę. Przejmująca historia plus znakomity reżyser – to było dla mnie gwarancją sukcesu. Zdecydowałem się wejść w produkcję, jeszcze zanim powstały scenariusz, budżet filmu, biznesplan itd., czyli nie tak, jak zwykle się robi, że najpierw kalkuluje się koszty, zamawia scenariusz itd. Od razu byłem „za”.
– Czy łatwo udało się panu zdobyć fundusze na produkcję „Pianisty”? Ile czasu to panu zajęło?
– Zdobywanie pieniędzy na film nigdy nie jest łatwe, przynajmniej w Polsce. Przekonanie sponsorów i pozyskanie środków finansowych zajęło półtora roku. Odbyło się wiele spotkań, rozmów i analiz, jak zwykle w podobnej sytuacji.
– Film jest koprodukcją francusko-angielsko-polską. Jaki wkład finansowy wniosła strona polska?
– Ok. 10%. Budżet filmu wyniósł ok. 37 mln euro. Największy udział finansowy miała strona francuska. Za to strona polska miała ogromny wkład produkcyjny. Mniej więcej dwie trzecie zdjęć zrobiono w Polsce, a jedną trzecią w Niemczech. I, jak wiadomo, Polakami są główni twórcy dzieła, z Romanem Polańskim na czele.
– Pamięta pan pierwsze wrażenie z projekcji filmu?
– Byłem wzruszony. Film spełnił moje oczekiwania, nie zawiodłem się. I wiem, że ludziom się podoba.
– Ilu Polaków do tej pory obejrzało „Pianistę”? Ilu widzów na świecie?
– W Polsce film widziało ok. 1 mln 157 tys. widzów. Ilu widzów na świecie, tego nie wiem, nie znam takich danych.
– Uczestniczył pan w pokazie na Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie film dostał główną nagrodę, Złotą Palmę. Wiemy, że podobał się jurorom i zagranicznym krytykom. A francuskiej publiczności?
– Bardzo poruszył widzów. Wielu płakało.
– Kogo pan obstawia w wyścigu po statuetki?
– Oczywiście, „Pianistę”.

Roman Polański: Na Oscara raczej nie liczę
– Oczywiście, że się ogromnie cieszę z nominacji. Przed ich ogłoszeniem starałem się o tym nie myśleć, żeby się nie denerwować. Zresztą byłem tak zmęczony spotkaniami promocyjnymi i opowiadaniem o filmie, że nie miałem nawet siły się denerwować. Ja ze swojej strony dałem z siebie wszystko, starałem się, aby film był jak najlepszy. Nawet jeśli film nie dostanie żadnej statuetki, to i tak jestem bardzo zadowolony. Pokazywałem go w różnych krajach i wszędzie słyszałem wiele ciepłych słów. Szczególnie ważne było dla mnie dobre przyjęcie filmu w Izraelu i oceny ludzi, którzy sami przeżyli piekło holokaustu. (Uroczysta premiera w Izraelu, na której był obecny Roman Polański oraz odtwórca głównej roli, Adrien Brody, odbyła się wieczorem 1 października 2002 r. w Tel Awiwie. Był na niej prezydent Izraela, Mosze Kacaw, minister kultury, Natan Wilnai, oraz przedstawiciele izraelskich środowisk artystycznych. Po projekcji publiczność zgotowała Polańskiemu kilkuminutową owację – przyp. EL). Na Oscara raczej nie liczę. I tak film zdobył większe uznanie, niż się spodziewałem.