Co najmniej 6 milionów studentów kolejnych pokoleń znalazło w zrzeszeniu swoje miejsce
Przed 60 laty Kongres Studentów Polskich, nawiązując do przedwojennych tradycji polskiego ruchu studenckiego, charakteryzującego się poczuciem pluralizmu i odrębności, powołał Zrzeszenie Studentów Polskich. W deklaracji programowej i statucie, mimo że czasy temu zdecydowanie nie sprzyjały, ZSP odważnie podkreślało swoją apolityczność, powszechność i uniwersalizm, stawiało na samorządność i demokrację.
Zdecydowanie większa niezależność niż w otaczającej ZSP rzeczywistości lat 50. i późniejszych, a także specyfika i oryginalność ruchu sprawiły, że zrzeszenie stało się przystanią i organizacyjną szkołą obywatelstwa dla co najmniej 6 mln studentów kolejnych pokoleń, młodych, ambitnych ludzi o różnych światopoglądach i orientacjach politycznych.
I chociaż jak każda organizacja w tamtych czasach ZSP poddawane było z różnych stron ostrym presjom i naciskom politycznym, pozostało zrzeszeniem otwartym i pluralistycznym, samorządowym, ukierunkowanym na wzbogacenie postaw prospołecznych i propaństwowych, na organizowanie urozmaiconego i aktywnego życia kulturalnego, naukowego, turystycznego i sportowego całego środowiska akademickiego. Uczyło, jak poprzez piękną myśl Staszica „być narodowi użytecznym”, poszerzało możliwości indywidualnego doskonalenia, budowało środowiskowy solidaryzm mimo różnic poglądów i postaw, dawało szansę sprawdzenia swoich talentów i możliwości, ułatwiało akceptację nowych idei i prądów – było po prostu akademią umiejętności dla kolejnych pokoleń polskiej inteligencji.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy