CHARAKTER (Z) PISMA
Pan Makowicz, pianista jazzowy, pisze powoli, przy czym w piśmie tekstowym literki trzyma w pionie („chłodna głowa”, natura analityczna) – zawsze ma cel dokładnie na oku, ale chciałby go osiągnąć możliwie racjonalnie, dlatego skłania się ku dokładności i roztropności. Najczęściej bywa pogrążony w rozważaniach – opanowany, rozsądny i pozornie obojętny. Jego pismo tekstowe (wszystko oprócz autografu) jest usztywnione, ale świadomie – przyczyna tego leży w nadmiernym napięciu mięśni, któremu odpowiada takie samo napięcie w obszarze psychicznym. Owo usztywnienie powstało u niego w rezultacie pracy nad sobą. Mamy tu do czynienia z pewnego rodzaju wewnętrznym skostnieniem. Podpis jednak – w przeciwieństwie do tego, co wyżej – okazuje się niedbały, dynamiczny oraz wyraźnie skierowany ku górze (a literki pochylone są w prawo, co zdradza ogromną uczuciowość), zaś kończy się długą, ostrą szpilką. Oznacza to, iż pan Makowicz to człowiek w gruncie rzeczy ognisty, arogancki, wojowniczy, a nieraz wręcz nieposkromiony. Litera „N” („Nigdy”) ma konstrukcję schodkową (zmniejsza się ku swemu końcowi), więc przejawia on szczególne poczucie godności własnej, powszechnie zwane pychą.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy