CHARAKTER (Z) PISMA
Jego charakter jest trochę nierozsądny, łącząc w sobie fantazję i dążenie do eksperymentów z zuchwałością. Trudno wyobrazić sobie, aby pozostawał choć pięć minut w jednym miejscu. Dotyczy to tak sfery duchowej, jak i materialnej. Nigdy nie używajcie wobec niego przemocy, bo każdy pretekst jest dlań dobry, by odejść. Posiada dużo osobistego czaru, lecz wierność nie jest jego mocną stroną. Z trudem opanowuje potrzebę uwodzenia, które jest dla niego pasjonującą grą. Bywa oryginalny, pełen wynalazczości, entuzjazmu i inteligencji.
Pan Pazura jest człowiekiem optymistycznie patrzącym na świat, gdyż wiersze i podpis wznoszą się w górę. Oznacza to także, iż bardzo zależy mu na zrobieniu jak największej kariery. Litery małe są naprawdę drobniutkie w porównaniu z dużymi, co sugeruje, że autor nieraz zamyka się w sobie i pozostaje samokrytyczny. Przeciwnie, ludzie mający pismo ogólnie duże to z reguły krzykliwi fanfaroni, przyzwyczajeni do narzucania wszystkim własnego tonu. Odległości między „i”, „pozdrowienia” oraz wykrzyknikiem są tu bardzo duże, co zawsze bywa cechą osób, które nie ufają zbytnio innym ludziom i często się od nich wewnętrznie izolują. W grafologii brak cechy jest również cechą i oczywiście coś ważnego oznacza: jeżeli wiersze plączą się ze sobą elementami nad- i podlinijnymi, to dana osoba łatwo ulega egzaltacjom, a jej umysł nie funkcjonuje prawidłowo. Przeciwnie, u pana Pazury wiersze nie są ze sobą splątane, co świadczy o tym, że myśli on ściśle, jasno i logicznie. Tyle że pisze pośpiesznie, a to jest cechą ludzi myślących bardzo szybko. „Zwariowany” podpis mówi nam o tym, że chciałby być bardzo sławny.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy