Chrześcijański terroryzm na arabskiej ziemi

Autor: Konrad Szelest | 3 lipca, 2017

Jeszcze niedawno muzułmanie ginęli w zamachach przeprowadzanych przez „ludzi Zachodu”

W ostatnich latach świat szokują zdjęcia i nagrania ukazujące ataki fundamentalistów islamskich dokonane w europejskich miastach: Nicei, Berlinie, Manchesterze czy Londynie. Ofiary śmiertelne, ciężko ranni, ślady krwi na chodnikach, poczucie zagrożenia. Samozwańcze Państwo Islamskie (IS) rozpoczęło kolejny etap wojny przeciwko cywilizacji Zachodu. Nic nie stanowi usprawiedliwienia dla ataków na bezbronnych cywilów podczas urlopu albo przedświątecznych zakupów. Jest to haniebny akt, którego nie tłumaczy żadna religia, system filozoficzny ani cel polityczny.

Historia jednak bywa przewrotna, czego przykładem są właśnie ataki terrorystyczne. Czy podobne barbarzyństwo jak to będące dziełem islamskich fundamentalistów mogli zgotować ludności arabskiej Europejczycy? Osoby identyfikujące się z wartościami chrześcijańskimi stanowczo zaprzeczą. Miłość i poszanowanie bliźniego jest przecież najważniejszym przykazaniem. Metody charakterystyczne dla islamskich ekstremistów nie mogły być wykorzystywane przez cywilizowanych ludzi Zachodu. Tymczasem niedaleka przeszłość zna przypadki, kiedy to Francuzi i Amerykanie sięgali po metody kojarzone z islamskim terroryzmem i uderzali w arabskich cywilów.

Francuska Algieria i OAS

Zmierzch epoki kolonialnej, czyli przełom lat 50. i 60. XX w., był ciężkim okresem dla francuskiej polityki wewnętrznej i zagranicznej. Lata zwierzchnictwa nad koloniami w Afryce i Azji wytworzyły specyficzną więź pomiędzy europejskim centrum a podległymi mu terytoriami zamorskimi. Największy problem stanowiła Algieria, kulturowo i gospodarczo najmocniej powiązana z kontynentalną Francją. Zwolennicy istnienia francuskiej Algierii nie wyobrażali sobie utraty najważniejszej kolonii, ale ludność muzułmańska wierzyła, że Algieria stanie się suwerennym państwem arabskim. Północnoafrykański kraj coraz bardziej pogrążał się w wojennym chaosie, przeciwko sobie stanęli FLN (Front Wyzwolenia Narodowego) i zwolennicy francuskiej Algierii. Początkowe zapowiedzi nowo wybranego prezydenta Charles’a de Gaulle’a dawały nadzieję na kontynuację okupacji algierskiego terytorium. De Gaulle zrozumiał jednak, że kolonializm chyli się ku upadkowi i Algieria prędzej czy później stanie się wolnym krajem. Zwrot polityczny w kierunku przyznania jej niepodległości był dla wojskowych dramatem. Grupa generałów pod dowództwem Raoula Salana zdecydowała się na zorganizowanie rewolty, która miała doprowadzić do zdobycia Algieru, a następnie rozprzestrzenić się na terytorium Francji i odsunąć od władzy de Gaulle’a. Pucz okazał się spektakularną klęską. Duża grupa buntowników wróciła do Francji i trafiła na ławę oskarżonych. Inni, m.in. Salan, nie pogodzili się z porażką i w kwietniu 1961 r. utworzyli podziemną Organizację Tajnej Armii (OAS), która miała zapobiec oddaniu Algierii w arabskie ręce.

Grupa, na której czele stanął Salan, przeprowadziła kilkadziesiąt prób zabójstwa gen. de Gaulle’a. W Algierii dokonywała ataków na arabską ludność cywilną, brutalnie tłumiła manifestacje, nie cofała się przed morderstwami. Arabów miało zastraszyć hasło: „Uderzamy, gdzie chcemy i kiedy chcemy”. 19 maja 1961 r. podczas demonstracji w Algierze bojownicy OAS zamordowali ponad 100 muzułmanów. Strzały i wybuchy na ulicach Algieru były w tamtym czasie codziennością. Terror w wykonaniu OAS paraliżował życie zwykłych ludzi, którzy bali się wychodzić z domu.

Organizacja Tajnej Armii przyjęła taktykę spalonej ziemi. W odwecie siły Frontu Wyzwolenia Narodowego stosowały represje wobec ludności europejskiej. Spirala wzajemnej nienawiści nakręcała się coraz bardziej. Duża część zwykłych obywateli nie popierała metod ani działalności OAS. W obawie przed eskalacją konfliktu na linii OAS-FLN mieszkający w Algierii Francuzi masowo emigrowali do kontynentalnej Francji. Port w Marsylii przeżywał oblężenie, niczym dzisiaj porty Włoch czy Grecji.

Terror OAS i tak nie zahamował procesu wyzwolenia Algierii. 1 lipca 1962 r. Algierczycy zadecydowali w referendum, że kraj stanie się niezależny od Francji. Wynik był druzgocący: 99,7% głosów za niepodległą Algierią. De Gaulle błyskawicznie ogłosił, że od tego momentu Algieria staje się wolnym i suwerennym krajem. Najbliższe miesiące i zakrojone na szeroką skalę akcje przeciwko terrorystom z OAS dały początek procesowi żmudnej stabilizacji w Algierii. W połowie 1963 r. aresztowano ostatnich przywódców Organizacji Tajnej Armii. Oznaczało to faktyczne zakończenie działalności tej zbrodniczej grupy. Algierczycy do dzisiaj pamiętają o piekle, które ich rodzicom i dziadkom zgotowali ultraprawicowi wojskowi niemogący się pogodzić z końcem epoki kolonialnej. Najważniejsze, że gen. de Gaulle zauważył potrzebę zmian w świecie, który szybko ewoluował po zakończeniu II wojny światowej.

Liban spływa krwią

Działania sił francuskich, które ze względu na specyfikę i ukryty cel można określić mianem aktów terrorystycznych, były podejmowane również podczas międzynarodowej interwencji w Libanie w latach 80. XX w. Celem izraelskiej inwazji na Liban była pacyfikacja przebywających na terenie tego kraju bojowników Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Stany Zjednoczone zdecydowały się wysłać 1,4 tys. żołnierzy międzynarodowych sił stabilizacyjnych, aby nadzorować proces odrodzenia rządów mniejszości chrześcijańskiej, narzuconych przez konstytucję z 1943 r. Kiedy w październiku 1983 r., podczas ataków na siły amerykańskie i francuskie stacjonujące w Bejrucie, zginęło ok. 300 żołnierzy, środki masowego przekazu informowały o aktach międzynarodowego terroryzmu. Nikt jednak nie mówił, że operacje przeprowadzone przez muzułmanów były skierowane na cele militarne, gdzie stacjonowały wrogie siły z Europy i Stanów Zjednoczonych.

W odwecie francuskie lotnictwo dokonało ataków na koszary wojsk szejka Abdullaha. W ich wyniku śmierć ponieśli niewinni muzułmańscy cywile. Opinia międzynarodowa ani słowem nie wspomniała o tragicznych konsekwencjach bombardowań.

Podobne działania „porządkowe” podejmowali Amerykanie, uciekając się do metod islamskich ekstremistów. Podczas wybuchu samochodu pułapki w Bejrucie zginęło ponad 80 osób. Zorganizowana przez CIA zasadzka miała być odwetem za śmierć amerykańskich żołnierzy. Ładunki wybuchowe eksplodowały w sąsiedztwie głównej siedziby Hezbollahu. Amerykańscy dowódcy wydali też rozkaz zbombardowania libańskiego wybrzeża przez pancernik USS „New Jersey”. Wioski w jego polu rażenia były ostrzeliwane pociskami o wadze zbliżonej do samochodu osobowego. Jednak specjalistów od terroryzmu te działania nie obchodziły. Uderzenia w muzułmańskich cywilów w Libanie określano jako ataki odwetowe.

Zemsta na Kaddafim

Amerykański nalot na cele w Trypolisie i Bengazi w kwietniu 1986 r. kosztował życie 37 Libijczyków, 90 osób zostało rannych. Był to „nieterrorystyczny atak samoobrony”, gdyż Biały Dom uznał, że to Libijczycy stoją za większością zamachów na terenie Europy, w których ginęli Amerykanie. Ofiary śmiertelne wśród cywilów były ceną, jaką musiał zapłacić Muammar Kaddafi za popieranie islamskich ekstremistów. Warto przypomnieć, że ataki, na które zgodę wydał prezydent Ronald Reagan, zabiły więcej Libijczyków niż wymierzone w Amerykanów akty terroru, dokonywane przy rzekomym błogosławieństwie Kaddafiego.

Przywołane przykłady pokazują, że przedstawiciele zachodniej cywilizacji nie wahali się wykorzystywać metod, które dziś kojarzą się głównie z islamskimi fundamentalistami. Kraje, które mieniły się obrońcami światowej demokracji i praw człowieka, w rzeczywistości nie cofały się przed stosowaniem najbrutalniejszych, terrorystycznych praktyk potępianych przez prawo międzynarodowe.