Edyta Bartosiewicz – duma i wdzięk

Edyta Bartosiewicz – duma i wdzięk

CHARAKTER (Z) PISMA

Wiersze wznoszące się są cechą osób pobudliwych, pełnych zapału, wojowniczych i ambitnie dążących do celu. Wzbogacenia występujące na początku wyrazów wskazują na chęć imponowania, mocno wykształcone „Ja”, świadomość własnej godności i zarozumiałość. Pociągnięcia końcowe zaś symbolizują punkt, w którym piszący nawiązuje kontakt z otoczeniem. Pani Edyta akcentuje właściwie wszystko (a zwłaszcza autograf) przez nacisk, szerokość, wielkość, przedłużenia, szpice i haczyki – zatem jest to impulsywna, dziarska, wierząca w siebie, uparta, skłonna do blefu oraz generalnie nieufna… triumfalistka. Mocne i ostre przedłużenia zakończeń wyrazów wyglądające jak szpady skierowane w dół względem linii pisania (tu np.: „Edzia”) to znak, że odznacza się arogancją i tupetem mogącym sterroryzować King Konga – siłą wciela w życie to, co głosi, realizuje swoje pomysły i nie przeraża jej własna ambicja. Nabrzmiała litera „E”, przesadnie długi trzon litery „B” i takież przekreślenie litery „t” (autograf) dowodzą, iż zna swoje możliwości, wie, na co ją stać, pragnie żyć w przepychu i otaczać się osobami utytułowanymi oraz bogatymi. Nietypowe dla Polaków „z” świadczy, że ma mnóstwo wdzięku i osobistego uroku, które jednakże trzyma pod kontrolą, umiejętnie dozując.

Wydanie: 2003, 37/2003

Kategorie: Sylwetki
Tagi: Jerzy Danton

Napisz komentarz

Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy