CHARAKTER (Z) PISMA
W powiększeniu ujawniają się detale struktury kreski. Ta, którą posługuje się pan Janek, jest jednorodna i ma gładkie brzegi. Pozwala wnioskować o charakterze mocnym, klarownym oraz zdecydowanym. Świadome usztywnianie pisma (automatyzowane przez ćwiczenia) pokazuje pojedyncze ruchy, będące w związku z koordynacją ambicji i woli. Takie cechy posiadają pisma szkolne i dyscyplinarne, zdominowane przez element formalny (księgowy pisze inaczej niż artysta plastyk czy lekarz). Arkadowe łuki liter „m” i „n” są znakiem, iż psychicznie potrafi on wytrzymać więcej niż inni i jest bardziej odporny na próby wywierania nań presji z zewnątrz. Siły czerpie z własnego wnętrza. To mocny, sztywny i butny indywidualista. Chciałby być dotykany rękawiczkami z aksamitu, ponieważ… „nikomu nic do tego, jak wyglądam od środka!”. Pisze „pod sznurek”, więc (w kontekście tego, co wyżej) dyplomacji w nim ani za grosz, nie uznaje konwenansów i notorycznie lekceważy dobre maniery, z arogancją prezentując niewyparzony język. Stawianie liter osobno oraz duże odstępy między wyrazami i wierszami jest typowe dla introwertyków, samotników i pedantów, przywiązanych do swoich subiektywnych sądów. Nawiązanie z kimś takim bliskiego, ciepłego kontaktu jest niezwykle trudne. Zamaszyste podkreślenia i ogromne pętlice w podpisie pana Janka zdradzają, iż męczy go neurotyczny ambicjonalizm. Popularność mu nie wystarczy – pożąda władzy…
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy