CHARAKTER (Z) PISMA
Tempo pisania jest cechą wrodzoną. Pan Korwin-Mikke pisze szybko, bez skrępowania, sprawnie, żywo i niespokojnie – przy czym wyraźnie uwidacznia upodabnianie do nitki. Za takim pośpiechem kryje się człowiek, dla którego osiągnięcie zamierzonego celu jest ważniejsze niż przeszkody na drodze. Pragnie on jak najszybszego utrwalenia swoich myśli. Temperament zmuszający do parcia naprzód oraz wewnętrzny niepokój każą mu wciąż myśleć o upływającym czasie. Za takim pośpiechem w pisaniu kryje się wiele cech: nadpobudliwość, wieczny niepokój, impulsywność, spontaniczność, ale także nadmierna drażliwość, pobieżność, zbytnia ruchliwość, pośpiech, roztrzepanie i zdenerwowanie. Pismo drobne – w kontekście tego, co wyżej – oznacza, iż wyróżnia się on umysłem przenikliwym i głębokim, ale z charakteru bywa władczy i nieustępliwy, bezwzględny, fanatyczny, mściwy oraz okrutny (ogromny, zamaszysty podpis w dysonansie wobec pisma tekstowego). Przedłużone ogonki kończące wyrazy, przypominające tzw. kreski prokuratorskie, zdradzają dużą nieufność i podejrzliwość. Ów olbrzymi podpis, w który sprytnie wkomponowany został tekst, to znak elegancji, talentów artystycznych, dążenia ku pięknu i daru przekonywania, lecz z drugiej strony wprost osłupiającego egoizmu, nieposkromionej fantazji i skrajnie rozegzaltowanej imaginacji, które (razem wzięte) mogą łatwo doprowadzić go do zguby…
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy