Coraz więcej śląskich działaczy LPR uważa, że Giertychowi po zdobyciu stołka już na nich nie zależy. Dlatego odchodzą
Pod koniec sierpnia czterech z pięciu radnych Sejmiku Śląskiego z ramienia Ligi Polskich Rodzin odeszło z partii. Zajmowali wysokie stanowiska w Okręgu Województwa Śląskiego LPR. – Do tej decyzji dojrzewaliśmy kilka miesięcy. LPR i jej lider zmierzają w nieznanym dla nas kierunku. To, co przyciągnęło nas w szeregi tej partii, funkcjonuje teraz wyłącznie na papierze. Okazuje się, że dla działaczy wysoko postawionych w strukturach LPR jedynym celem było zdobycie władzy, odpowiednich posad. Reszta, a szczególnie ludzie w terenie, którzy pracowali na ich sukces, nie liczy się – podsumowuje odejście z partii Stanisław Zapała, były wiceprzewodniczący okręgu.
Wszechpolacy na listach
Stanisław Zapała, Jan Borzynowski, Eugeniusz Mikołajczak i Bernard Szweda od lat działali w nurcie chrześcijańsko-narodowo-patriotycznym. Zapała przed stanem wojennym był szefem „Solidarności” na jednym z wydziałów w Hucie Katowice. Został wyrzucony z pracy. Potem zwrócił się ku organizacjom katolickim. Był związany z Instytutem Edukacji Narodowej, powstałym z inspiracji tzw. lubelskiej szkoły filozoficznej, związanej z kolei z KUL. Gdy w 2001 r. powstała Liga Polskich Rodzin, środowisko skupione wokół Zapały pomagało zbierać podpisy kandydatom partii startującym w wyborach samorządowych.
– Osoba rejestrująca wówczas listę wyborczą LPR popełniła kardynalny błąd. Zgłosiła listę zawierającą mniej kandydatów, niż wymagano. Z tego powodu jako jedyna ta lista nie została zarejestrowana – przypomina Zapała. – To mnie nie zniechęciło. Uznałem, że partia ma ciekawy, bardzo mi bliski program, i postanowiłem się z nią związać.
W ciągu roku wraz z kolegami zwiększyli liczebność partii na Śląsku do 500 osób. Ponieważ byli znani w swoich środowiskach, ludzie szli za nimi do LPR i działali bardzo aktywnie. Dziś działacze LPR czują się wykorzystani przez liderów do czarnej pracy podczas wyborów. – Ciężko i bezinteresownie pracowaliśmy, aby wylansować kandydatów na posłów, a zostaliśmy oszukani – mówi z goryczą Stanisław Zapała. – Na listy weszli nie liderzy kół terenowych, ale młodzi ludzie preferowani przez Giertycha, zazwyczaj związani z Młodzieżą Wszechpolską. Góra LPR, wylansowani przez nas posłowie, zupełnie zapomnieli o terenie. Do tego wypowiedzi lidera na niektóre tematy, np. o Romanie Dmowskim, są nie do przyjęcia. Dlatego postanowiliśmy odejść – podsumowuje Stanisław Zapała.
Pucz na zebraniu
O niekonwencjonalności metod działania Ligi przekonała się boleśnie Barbara Dziuk, niezwykle zaangażowana w sprawy społeczne działaczka z Tarnowskich Gór. Od wielu lat udzielała się w różnych ruchach chrześcijańskich. Jest znana w mieście z organizowania wielu imprez charytatywnych i dla dzieci. Zawsze była niezależna, aż do czasu, gdy zaczęto ją namawiać na związanie się z LPR. Jako matka czwórki dzieci najbardziej zainteresowała się programem prorodzinnym partii. Złożyła deklarację, a potem została prezesem koła terenowego obejmującego Tarnowskie Góry i Bytom. Liczyło ono wówczas ok. 30 osób. Dzięki swemu zaangażowaniu zdobyła 40 potencjalnych nowych członków. Skończyło się na potencjale.
– Procedura przyjmowania do partii jest kilkuetapowa. Najpierw składa się deklaracje w kole, następnie jest kilkutygodniowy okres przyglądania się kandydatowi na członka, potem deklarację opiniuje szef okręgu, a następnie trafia ona do rąk lidera partii, który przyjmuje oficjalnie nową osobę.
Zainteresowani wstąpieniem do LPR w Tarnowskich Górach czekali na decyzję lidera trzy miesiące i nie doczekali się. Nie zostali formalnie przyjęci i to było pierwszym ciosem dla Barbary Dziuk. Kolejny przybrał formę lokalnego puczu. Na zebraniu koła przed wyborami parlamentarnymi pojawił się lokalny działacz z grupą osób, twierdząc, że są to nowi członkowie LPR. Nowo przybyli pozbawili Barbarę Dziuk funkcji prezesa koła. – Złamano wtedy kilka podstawowych punktów statutu. Lista nowych członków powinna być potwierdzona przez Zarząd Główny LPR. Obserwator, który przybył rzekomo z ramienia partii na te wybory, nie miał żadnej legitymacji ani upoważnienia. Opisałam całą sytuację i wysłałam protest na ręce pana Giertycha. Przez dwa miesiące nie otrzymałam żadnej odpowiedzi, w końcu wystąpiłam z partii. Została mi tylko ta legitymacja – Barbara Dziuk pokazuje mi legitymację członkowską LPR. Teraz pani Barbara będzie kandydować w wyborach samorządowych jako osoba niezależna. Chce ubiegać się nie tylko o mandat radnego, lecz także o stanowisko burmistrza miasta.
Chcę zapomnieć o LPR
W podobnej sytuacji znalazła się grupa osób chcących aktywnie działać na Podbeskidziu. – Nigdy nie należałam do żadnej partii, ale bardzo chciałam robić coś dobrego dla ludzi. Gdy powstała Liga Polskich Rodzin, uznałam, że jej program i idee są mi bardzo bliskie. Namówiłam ok. 20 osób z Zebrzydowic i okolicy i złożyliśmy wnioski członkowskie – mówi Sławomiła Bracharczyk z Zebrzydowic. – Było to trzy lata temu. Nasze wnioski zaginęły kilka razy, ale to nas nie zniechęcało. Aktywnie włączyliśmy się w pomoc przy kampanii wyborczej LPR. Potem wielokrotnie zwracaliśmy się z pytaniem, czy jesteśmy członkami partii. Odpowiedzi nie mamy do dziś. W ten sposób potencjał wielu inteligentnych, wykształconych osób poszedł na marne. W sumie jak najszybciej chcę zapomnieć, że kiedykolwiek miałam pomysł zapisania się do LPR – podsumowuje pani Sławomiła.
Byli działacze LPR nie zrezygnowali jednak z polityki. Włączyli się w utworzone z inicjatywy Narodowego Koła Parlamentarnego Stowarzyszenie Ruch Samorządowy. Przewodniczącym jest poseł Bogusław Kowalski, który również wszedł w spór z głównodowodzącymi Ligi. Na Śląsku Ruch Samorządowy ma już przedstawicieli we wszystkich powiatach. Członkowie przygotowują się do wyborów – będą wystawiać swoich kandydatów na listach PiS.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy