CHARAKTER (Z) PISMA
Piszący „maczkiem” są o wiele bardziej świadomi swych granic niż inni. Ponieważ Kuba jest przyzwyczajony do żmudnej pracy nad sobą, niemal wszystkie impulsy życiowe przejawiają się u niego znacznie mniej spektakularnie niż u aroganckich ludzi posługujących się pismem dużym, roszczących sobie przesadzone pretensje do godności i poważania. On utrzymuje wysoką koncentrację na wybranych celach. Pisze skromnie, unikając zbędnych pociągnięć – umiarkowanie. Powściągliwie reaguje na świat i skutecznie panuje nad sobą. Na co dzień unika zwracania na siebie uwagi, acz wysoko uniesiony człon litery „K” („Kuba”) wskazuje na to, iż bywa mu bardzo miło, gdy obca osoba spojrzy nań z sympatią. Podpis nie różni się od obrazu pisma tekstowego, przy czym wiersze kreślone są „pod sznurek”, zatem – zważywszy na wszystko, co wyżej – jest on człowiekiem szlachetnym, uczciwym, odważnym, dumnym i wspaniałomyślnym. Ta cecha graficzna ma jednak swoje „minusy”: zadziorność i zero dyplomacji w sytuacjach konfliktowych oraz nieprzejednanie, gdy spotyka się z czyjąś podłością – a to smutne, bo ludzie zasad są dziś niemal na wymarciu… Jest introwertykiem – żyje swoim wewnętrznym, duchowym światem (bardzo duże przerwy między wyrazami). Spore odstępy między wierszami (w kontekście powyższego) mówią, iż w sytuacjach dla was katastrofalnych nigdy nie utraci zimnej krwi. Kubie nerwy nie puszczą. Co go nie zniszczy, to go wzmocni. I zawsze wam pomoże, tak albo siak.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy