Lewica bez wyborców, Polska bez lewicy

Autor: Paweł Dybicz | 2 listopada, 2015

Lewica nie protestowała, gdy ekipa premier Kopacz prywatyzowała spółkę PKP Energetyka, nie grzmiała, że z całej grupy PKP wyjmuje się i sprzedaje najcenniejsze srebra rodowe, co naród odbiera jako skok na kasę. Teraz mianowaniec PO, prezes PKP Jakub Karnowski, zapowiada, że pod młotek pójdzie PKP Intercity. Czyli sprzeda się to, w co już włożono i jeszcze włoży się ogromne publiczne pieniądze i co przynosi zyski, a inne, niedochodowe spółki zostaną na garnuszku państwa. Podaję przykład PKP, ale tak jest też z innymi branżami, bo taka jest po prostu filozofia prywatyzacji w III RP.

Lewica nie zaprezentowała odmiennej od platformianej wizji Polski XXI w. Wizji, jakiej oczekuje przeważająca część społeczeństwa – zwiększenia roli państwa, które nie będzie się wycofywać z kolejnych sfer życia społecznego. Potrzebne bowiem jest państwo, w którym zasad wolnego rynku nie będzie się rozszerzać na wszystkie dziedziny życia społecznego i w którym wolny rynek nie będzie coraz bardziej dzielił Polaków. Dlaczego nie mówiono np., że państwowe firmy (jeżeli już ich nie ma, to się je powoła) mogą budować mieszkania o jedną trzecią taniej niż deweloperzy – bo taki jest rzeczywisty koszt inwestycji? Dlaczego państwo ma nie robić tego, co innym się opłaca, i to nieźle? Dlaczego otwarcie nie głoszono, że będzie się wspierać polskie firmy? Dlatego, że unijne przepisy tego zabraniają? Nawet jeżeli tak jest, nikt z tego powodu nie wyrzuci nas z UE, nie ma obaw. Dlaczego nie mówiono, że nie będzie pobłażania dla unikających płacenia podatków, uciekających do rajów podatkowych? Dlaczego lewica nie przeciwstawiała się degradacji tzw. prowincji, nie udowadniała, że janosikowe ma sens? Dlaczego w praktyce odpuszczono sobie elektorat na wsi? Czyżby tam nie było ludzi o lewicowych poglądach albo takich, których państwo powinno wspierać? Dlaczego lewica nie głosiła, że jest przeciwna zamykaniu się elit? Co szkodziło lewicy mówić, że nie może być tak, by kontrolowany przez państwo bank, PKO BP, niczym się nie różnił od stricte komercyjnych? Pytania można by mnożyć.

Partia ekranowa

Lewicę zgubił uwiąd intelektualny, ograniczanie się do grona własnych działaczy. W niewielkim stopniu korzystano z wiedzy ludzi nauki, którzy nie wstydzą się swojej lewicowości, krytykują neoliberalizm i kapitalizm w polskim wydaniu i mają inny niż PO punkt widzenia na państwo i jego rolę. Czy ktoś może powiedzieć, kto z ludzi nauki, osób o znanych nazwiskach popierał Zjednoczoną Lewicę, nie będąc samemu na liście? Prof. Kołodko. I kto jeszcze? A przecież takich, którzy opowiadają się za państwem sprawiedliwości społecznej, jest wielu.

Zabrakło wreszcie lewicy bezpośrednich kontaktów z wyborcami. Była partią ekranową. Jej działacze, zadowoleni z obecności w telewizji, wypowiadali się niemal codziennie w sprawach, o których następnego dnia nikt już nie mówił, a nawet ich nie pamiętał.

Liderzy ugrupowań lewicowych szukali poparcia we wszystkich grupach społecznych, licząc na ich głosy. Tymczasem trzeba jasno powiedzieć, że ich wyborcami nie są frankowicze, bankowcy, grupy lepiej sytuowane (ci przede wszystkim głosują na PO), ale Polacy, którzy nie mają oszczędności w bankach, zarabiają niewiele, zostali wypchnięci na samozatrudnienie. Za słabo identyfikowano się z ruchem związkowym. Ilu w Zjednoczonej Lewicy jest autentycznych związkowców, reprezentantów załóg pracowniczych? Uznawanie za takiego posła Zbrzyznego musi budzić politowanie.

Lewica nie mówiła, że konstytucyjny zapis równości jest martwy. Bo jakie szanse na wygranie z potężną korporacją czy machiną państwową ma zwykły pracownik, człowiek zatrudniony na śmieciówce czy właściciel kilkuosobowej firmy? Żadne! I tak być nie może!

Do klęski wyborczej ZL przyczyniły się również sondaże. Gdyby zakazano ich przeprowadzania i publikowania wyników na tydzień przed wyborami, miałaby co najmniej 2% więcej głosów od wyborców, którzy ostatecznie poparli partię Razem. Czy tylko do tego nowego ruchu należy przyszłość lewicy? A może PO przejdzie na pozycje socjaldemokratyczne? Odpowiedź na te i inne pytania to już opowieść na inną okazję. Inne czasy.

Foto: Michał Dyjuk/Reporter