Szanowny panie Robercie!
Gdzieś około roku 1979, będąc we Francji, za namową przyjaciół, zresztą sam też byłem ciekaw, pojechałem do Taizé w departamencie Saona i Loara. Mieści się tam słynna chrześcijańska wspólnota ekumeniczna założona przez brata Rogera Schütza (Louisa Schütza-Marsauche’a), nietuzinkowego myśliciela, Szwajcara, syna kalwińskiego pastora, współpracownika francuskiego ruchu oporu. Po wojnie, kiedy opiekował się sierotami i ocalałymi z pobliskiego niemieckiego obozu pracy, uzyskał zgodę na korzystanie z opuszczonego kościoła katolickiego. Wraz z paroma towarzyszami (braćmi, których stał się przeorem) utworzył wokół świątyni centrum, w którym przyjmował młodzież z całego świata, by poznawała się wzajemnie, odrzucając wszelkie uprzedzenia wyznaniowe (w ramach chrześcijaństwa oczywiście – jesteśmy wszak dopiero w połowie XX w.), klasowe, rasowe, narodowościowe itd. Wkrótce Taizé stało się sztandarowym symbolem ekumenizmu i tolerancji, ściągającym coraz liczniejsze grono adeptów.
Kiedy tylko z plecakiem na karku przekroczyłem granice ośrodka, podskoczyło do mnie kilkoro młodych płci obojga (w tym, co dobrze zapamiętałem, jedna bardzo kształtna bruneteczka) i w wielu językach zaczęło się cieszyć ogromnie z mojego przybycia. Po doszczętnym wycałowaniu nieogolonych policzków dwie panienki (w tym bruneteczka) wzięły mnie za ręce i zaprowadziły w miejsce, gdzie miało być moje noclegowisko. Tutaj nakarmiły mnie treściwie i wśród kolejnych zapewnień, jak głęboką radość sprawiło im moje pojawienie, zaprowadziły do większej grupy siedzącej w krąg i trzymającej się pod ręce. Długowłosy chłopak, obficie gestykulując, z zapałem coś zebranym opowiadał (jak się zorientowałem, chodziło o pracę misjonarzy w Nigerii). Słuchający potakiwali głowami, czasami nabożnie wznosząc oczy ku wiekuistemu niebu. Kiedy młodzian skończył, Murzynka w białej sukience zaczęła śpiewać coś bardzo rzewnego. Zebrani podchwycili mruczandem (nie znali, widać, słów) i nucili wszyscy uśmiechnięci, wpatrzeni w siebie wzrokiem pełnym platonicznej, niestety, miłości. Zaczęło zmierzchać, więc rozpalono ognisko. Spowodowało to rozerwanie kręgu, gdyż część chłopców ruszyła po gałęzie na opał. Dawało to wreszcie możność wykorzystania kończyn dolnych. Wśród srebrzystego śmiechu podskakiwano wesoło lub tańczono w kółkach. Tymczasem płomienie zaczęły przygasać, aż po odśpiewaniu modlitwy młodzi ruszyli spać, życząc sobie serdecznie spokojnej i błogiej nocy. Mnie już jednak wśród nich nie było. To nic, że o tej porze nie miałem szans na autobus, a autostop (szczególnie w nocy) nigdy nie był francuską specjalnością. Zmykałem co sił, byle dalej, bojąc się tylko, żebym z przesłodzenia gdzieś się nie przylepił, i przeklinałem od czasu do czasu, sprawdzając, czy nie zapomniałem jeszcze zwykłej, ludzkiej mowy.
Z daleka ścigał mnie głos wspólnotowych dzwonów. I to jest pierwsze, jak mi się wydaje, niebezpieczeństwo, jak sama nazwa wskazuje, Wiosny, panie Robercie. Prezentować optymizm i uśmiech w naszym ponuro-nienawistnym społeczeństwie to rzecz cenna. Tyle że czasem usilne ich manifestowanie tylko krok dzieli od mało znośnego rozkoszniactwa. Istny balans na cienkiej linie. Wierzę, że odkryje pan w sobie niezbędne mistrzostwo linoskoczka.
Szanowny panie Robercie!
Drugie wielkie dla pańskiego ruchu zagrożenie wypływa tym razem nie z rozkoszniactwa, ale rzekomo elementarnej taktyki, dobrej woli i troski. Jeżeli chcemy wygrać w wyborach z Prawem i Sprawiedliwością, głoszą mędrcy, najważniejsza jest koalicja. Już pan słyszy i będzie musiał wysłuchiwać bez końca, że rozbija pan wspólny front i de facto działa w interesie Kaczyńskiego. Najpierw o owej jedności. Jak wiadomo, w każdym zbiorowisku ludzkim (a George Orwell uważał, że i w zwierzęcym) są równi i równiejsi. Wspólne cele, wspólne siły, o wszystkim można między nami bratersko dyskutować, ale ludzie Schetyny już zarezerwowali sobie mleko i jabłka. Za chwilę, jeśli to się już nie stało, przekona się o tym Barbara Nowacka. Zasiada ci oto w pierwszych rzędach na platformerskich konwentyklach, obdarzana jest wszelkimi komplementami, tylko jej laickie czy feministyczne postulaty odmaszerowują – lewa, prawa – w siną dal. Teraz Schetyna (niczym Partenope) i pogromczyni dinozaurów Leukozja stroją już dla pana swoje struny głosowe. Przepiękny jest syreni śpiew obiecujący wyjawić przyszłe wydarzenia. Towarzysze przywiązać musieli Odyseusza do masztu, żeby mu nie uległ. Zatrzymali go na szczęście i uratowali, lubo się szarpał i złorzeczył. Uniknął w ten sposób losu brata Rogera zamordowanego 16 sierpnia 2005 r. Precz z takimi okropnymi skojarzeniami. Ale o śmierć tożsamości i sensu pańskiego ruchu zadbałaby już Platforma starannie.
Proszę przyjąć najserdeczniejsze życzenia sukcesu
PS Chociaż więc nazwę Wiosna uważam za pretensjonalną i rozkoszniacką, będę na pańską partię głosował. A co będzie dalej, jesień 2019 pokaże.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy