CHARAKTER (Z) PISMA
Klarowność, której wyrazem w odręcznym piśmie jest kąt, znika zupełnie przy tzw. nitce. Ma ona kształt fali, wężowy. Z reguły forma przy nitce jest w sposób oczywisty zaniedbana – ale nie u pana Stuhra: kreślone przez niego majuskuły obrazują fantazję, uczuciowość i artyzm. Piszący nitką sam pokazuje, jak ambiwalentnie trzeba go oceniać. Nie podejmuje ostatecznych decyzji, niechętnie przywiązuje się do obcych wyobrażeń, kroczy najczęściej drogą egoizmu i egocentryzmu. Zamiast wewnętrznej stabilności widoczne są podwyższona ruchliwość, zdolność do przystosowania się, dyplomatyczny spryt i talent aktorski.
Ostro urwane ogonki liter (tu np.: „g”, „y”) świadczą o pesymizmie, skąpstwie, drażliwości i nadostrożności. Wypisane kapitalikami i ozdobione nietypowym cudzysłowem słowo „Przeglądu” oznacza wyrafinowanie, głęboką, bujną wyobraźnię, intuicyjność oraz umysłowość twórczą, skłonną syntetyzować. Nieustępliwość, protekcjonalność, upór, przekora i zaciętość w działaniach wyrażone są nader wydatnym przekreśleniem literki „t” w nazwisku. Wykrzyknik świadczy o nadwrażliwości emocjonalnej, uczuciowości i zaborczości. Krótkie, rozpoczęte przy trzonie i poprowadzone lekko w dół, jak igiełka, przekreślenie litery „t” w słowie „Czytelników” zdradza skłonność do zajadłości i kłótliwości w sytuacjach konfliktowych. Owa zaciętość wyraża się także w tym, iż niektóre literki okraszone są ostrymi haczykami – taki ktoś na pewno nierzadko bywa bardzo czupurny…
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy