Staram się nie być furiatem

Autor: Helena Kowalik | 4 marca, 2002

Cezary Pazura zadebiutował w „Czarnych stopach” Waldemara Podgórskiego. Dwie drugoplanowe role w filmach „Kroll” Władysława Pasikowskiego i „Tato” Macieja Ślesickiego zostały nagrodzone na festiwalu w Gdyni. Kreacja w „Psach 2” Pasikowskiego przyniosła mu międzynarodową nagrodę.

Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły?
– Gdy opuściłem dom rodzinny i poszedłem na studia. Nagle zrozumiałem, że nikt nigdy już nie poda mi rano zupy mlecznej.
2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje?
– Długi korytarz na strychu szkoły, gdzie mieszkaliśmy. Nigdy niewietrzony, z zapachem staroci, bez światła. Do dziś nie znoszę ciemności. Lubię, gdy jest poskromiona światłami skierowanymi na mnie (śmiech).
3. Czy płakał Pan kiedyś z miłości?
– Tak. Słuchałem kasety Kazika Staszewskiego, powtarzałem za nim: „W czarnej trumnie moich wszystkich czarnych lat” i łzy zalewały mi policzki, bo wyobraziłem sobie, że mógłbym nie mieć Weroniki. Taki byłem zakochany w mojej obecnej żonie.
4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Pana z równowagi?
– Staram się nie być furiatem. Ale jak każdego ułomnego człowieka – z równowagi wyprowadzają mnie drobiazgi, chamstwo kierowców, afery, a przede wszystkim nieprawda, jaką słyszę na mój temat.
5. Czy ma Pan taką osobę, której nigdy nie wybaczy?
– Nie. Jestem chrześcijaninem i wybaczanie jest moim obowiązkiem, chociaż uważam, że jeżeli komuś wybaczamy, to nie znaczy, że odpuszczamy mu karę.
6. Czego ma Pan za dużo?
– Wątpliwości.
7. W życiu nie ma nic lepszego niż…
– …słoneczny poranek na Mazurach. Ale też lekkie fizyczne zmęczenie, bo wtedy rozumiem przyjemność drzemki w fotelu.
8. Brak mi pewności siebie, kiedy…
– Zawsze, chyba że pracuję.
9. Starość to…
– …dopust boży, który trzeba przyjąć godnie i z pokorą. To pierwszy egzystencjalny lęk, który mnie dopada właśnie teraz, gdy kończę 40 lat.
10. Czym jest dla Pana fresk Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”?
– Wspomnieniem dzieciństwa. To jest pamiątka Pierwszej Komunii Świętej mojego ojca. Obrazek wisiał za szybką w kuchni.
11. Przed jaką pokusą nie jest Pan w stanie się wybronić?
– Z latami wyrasta się z pokus. Ale dobrego cygara w dobrym towarzystwie nie odmówię.
12. Praca, jakiej by się Pan nigdy nie podjął?
– W momencie wolnego wyboru ramy wyznaczałby mi dekalog.
13. Z kim chciałby Pan zjeść uroczystą kolację?
– Podczas jedzenia nie rozmawiam.
14. Od kogo nauczył się Pan najwięcej?
– W mojej profesji są to konkretne osoby: Jan Machulski, Adam Hanuszkiewicz i Andrzej Konic. Pierwszy nauczył mnie wiary w siebie, drugi twórczego buntu, a trzeci wszystkiego o filmie.
15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjął Pan w swym życiu?
– Nie dostałem się na wydział aktorski za pierwszym razem i choć miałem indeks do Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, nie podjąłem tam nauki, bo bałem się, że po roku nie będzie mi się chciało ponownie zawalczyć o miejsce na uczelni dla aktorów. Ale groziło mi wojsko, więc przezimowałem ten rok w szkole gastronomicznej.
16. Komputer to dla Pana…
– Toleruję tylko z obsług
ą i taką mam w postaci Weroniki.
17. Czy lubi Pan wyobrażać sobie, co by Pan zrobił, gdyby ponownie mógł przeżyć swoje życie?
– Czasami o tym myślę, ale to zawsze wiąże się z refleksją, że życie mi się udało, przynajmniej do tej pory. Mimo niebezpiecznych zawirowań jestem w tym miejscu, w którym chciałem być.
18. Czy ogląda się Pan w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność?
– Oglądam i czasami mam siebie dosyć. Lustro jest niebezpieczne, ale i nieodzowne. Pomaga zrozumieć pewne rzeczy i pogodzić się ze sobą. Przecież my tak naprawdę nie znamy swoich twarzy (aktor ma możliwość zobaczenia się na ekranie), my tylko znamy swoje lustrzane odbicie.
19. Czy był Pan kiedyś u wróżki?
– Nie wierzę we wróżby, to obraża sens mojej chrześcijańskiej wiary. Nikt nie może znać wyroków boskich.
20. Czy ściska Pana w gardle, gdy słyszy Pan narodowy hymn Polski?
– Gdy widzę naszych sportowców na wysokim podium, okazuje się, że jestem patriotą i lecą mi łzy szczęścia. Ale generalnie ten hymn jest dla mnie tylko piosenką.
21. Czy czuje się Pan duszą towarzystwa?
– Aż za bardzo. Czasem moja żona wytyka mi, że zachowuję się tak, aby wszyscy na mnie patrzyli. Teraz pracuję nad sobą i staram się dopuszczać innych do głosu.
22. Jak się Pan zachowa, gdy ktoś obcy zostawi Pana na chwilę samego w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce? Przerzuci Pan kartki?
– Do notesu nie zajrzę, ale na książkę, owszem, zerknę. Bo jej treść charakteryzuje właściciela.
23. Jakim chciałby Pan pozostać w pamięci przyjaciół?
– Przede wszystkim chciałbym w ogóle pozostać. Jak już pozostanę, to niech im się rozjaśniają twarze przy wspominaniu mnie.