KULTURA
Co z tym Machulskim?
Najczęściej powtarzana hipoteza głosi: Machulskich musi być dwóch. Bo to niemożliwe, żeby spod jednej ręki wyszły i „Seksmisja”, i „Ambassada”. Machulski reżyser tkwi w jakimś psychicznym klinczu. Bo jednocześnie jako producent ma świetną rękę – do ludzi, pomysłów i tematów. Od dawna nie jest na topie, ale umie to sobie wybaczyć: „Nie załamałem się, nie rozpiłem, nie stoczyłem”. Stawiamy hipotezę: Machulskich jest dwóch, ale jest i trzeci. Ten, który wszystkim nam jeszcze pokaże.
Bohater, który się zakochał
– Jako dokumentalistka i jako człowiek działam tak samo – bardzo silnie podążam za swoją emocją. Skierowałam kamerę również na siebie i pokazałam to, co dokument zawsze kryje – wpływ, jaki ma reżyser na bohatera. Od początku chciałam pokazać Krzyśkowi, bohaterowi mojego filmu „Mów do mnie”, że świat, do którego tak mocno aspiruje, przyjmie go, bo jest taki jak ja. Nie różnimy się – mówi Marta Prus, reżyserka i dokumentalistka. – Pozwoliłam Krzyśkowi częściowo wejść w mój prywatny świat, do którego nie dopuściłam innych osób.
Qulturalia
OBSERWACJE
Jak nie zrobiłem pewnego zdjęcia
Samochód zwalnia, a ochroniarze odruchowo sięgają po swoje kałasznikowy. Ale nie ma zagrożenia. Już nie ma. A było dosłownie przed chwilą. Widzę podziurawione kulami ciało. Pocięte tak, że gdyby nie garnitur, nie byłbym w stanie stwierdzić nawet płci ofiary. Leży rozciągnięte na masce dużego hyundaia, najwyraźniej rzucone tam impetem gradu kul karabinowych. Wciąż wypływająca krew szybko zastyga na rozgrzanym w słońcu samochodzie. Drugą ofiarą okazuje się kierowca. Z resztkami roztrzaskanej głowy opadł na kierownicę. Dopiero po chwili widzimy trzecie zwłoki. Przy kole samochodu leży dziewczynka. Ma – a raczej miała – najwyżej pięć lat. Prawdopodobnie znalazła się w nieodpowiednim miejscu o niewłaściwej porze. Jeśli ktoś kocha chaos, zniszczenie, śmierć i bezprawie, zapraszam do stolicy Somalii. Fragment książki Jacka Pałkiewicza „Oblicza strachu”.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy