Zabecz, Zenek, hajs na stole

Autor: Roman Kurkiewicz | 7 stycznia, 2020

Mam kłopot z pisaniem napastliwie o Zenku Martyniuku (to osoba wydająca z siebie dźwięki muzykonaśladowcze przy wykorzystaniu zestawu słów udających tekst), ale równocześnie nie mogę znieść tej swojej bezradności i wstrzemięźliwości. Zastanawiam się, czy można, nie korzystając z retoryki wyższościowej, skrytykować coś, czego słuchają, przy czym się bawią, zakochują, odpoczywają, zatracają miliony Polaków i Polek. Ba, nucą pod nosem, znają na pamięć. Jeśli uznać, że to, co wydaje z siebie Zenek Martyniuk, jest muzyką (do czego nie jestem stuprocentowo przekonany), muzyką taneczną, rozrywkową, ludową, zwykłą, akceptowaną przez miliony odbiorców, to chyba jednak można spróbować. Mam wrażenie, że dziesiątki tysięcy ludzi, którzy lata spędzili na edukacji muzycznej, ucząc, ucząc siebie, grając, tworząc, występując, zostały zagnane do jakiegoś wyciszonego pomieszczenia, skąd ich głosu nie słychać. Zostały uciszone fenomenem wielkich liczb stojących za zjawiskiem akceptacji i popularności disco polo.

Chciałbym tu się zająć nie samym Zenkiem Martyniukiem (chyba że pojawiające się dość przekonujące analizy, że spora część tego, co sobie przypisuje i na czym zarabia potężne pieniądze, jest splagiatowaniem podobnych twórców zza wschodniej granicy: Litwy i Rosji) ani nie jego słuchaczami, wielbicielkami, milionami roztańczonych Polaków. Interesująca jest w tej sytuacji rola państwa – w tym wypadku instytucji całkowicie bezpodstawnie nazywanej telewizją publiczną, która ten rodzaj aktywności promuje, propaguje, nagłaśnia i dofinansowuje. Należy na ten akt patrzeć z perspektywy politycznej. To stosowanie przez obecną władzę przemocy symbolicznej wobec grup określanych mianem elit, które należy Martyniukiem (niech mu harmonia mundi lekką będzie) zmasakrować, którym należy przyłożyć tym, „co miliony Polaków” cenią i z czym się identyfikują, przy czym się bawią. Problem w tym, że discopolową deską wyrwaną z przysłowiowego płota (z całym umiłowaniem dla wiejskich płotków) nasze państwo wali się samo we własny łeb. Aż głupio przypominać, że elementem cywilizacyjnego rozwoju jest system państwowej, publicznej edukacji muzycznej realizowanej kilkustopniowym systemem kształcenia, aż do poziomu akademickiego. Umiejętność uprawiania muzyki można było wyrwać z zaklętego kręgu klas uprzywilejowanych. Każde dziecko mające chęć i inklinacje mogło i może się kształcić muzycznie. Jednak tak skrajnie afirmatywne podejście polskiego państwa do Martyniuka pokazuje, że jest to założenie błędne. To tak, jakby powiedzieć, że pokażemy chirurgom, jak fałszywie się wywyższają, operując skalpelem, kiedy wystarczy zauważyć rzesze krojących chleb (w końcu to nóż i to nóż) – miliony ludzi nie muszą przez kilkanaście lat się uczyć, jak kroić nożem chleb.

Właściwie racjonalną konsekwencją martyniukomanii powinna być likwidacja szkół i edukacji muzycznej w całym kraju. Jeśli wzorcem uprawiania czegoś na kształt muzyki są Zenek, Sławomir i pozostali, to znaczy, że edukacja nie ma żadnego sensu. Jedynym argumentem za propagowaniem disco polo jest jego policzalna popularność. Po co więc propagować coś, co i tak cieszy się masowym wsparciem czy uwielbieniem? Po to, żeby władza mogła udawać, że rozumie miliony, że wspiera, że oczekuje tylko wdzięczności przy urnie. Że jest swojska. Że podrygami prezesa Kurskiego uda, że jest taka jak lud. Równocześnie, co nawet bardziej istotne, utrze nosa, maltretując ucho, tym „elytom”.

Śpiew, muzyka może być potęgą, śpiew jest ważny i społecznie, i rozwojowo, co dziś wiemy już nieporównanie lepiej niż kiedykolwiek wcześniej, badając ludzki mózg, w szczególności mózg dziecięcy w fazie rozwoju.

Tym samym państwo, serwując ten rodzaj pseudoludowej muzyki, dokonuje powszechnej lobotomii. Aplikuje wstrząsy elektromagnetyczne. Pozbawia nas dostępu do niedostępnych przez stulecia form rozwoju i edukacji. Tak jest prościej. Ma być prosto, bo tak chce demokracja, ta rozumiana jako niepoddana żadnym ograniczeniom bezwzględna dominacja większości. Operacja disco polo jest operacją wojenną, sprzeciw wobec niej nie jest obroną klasowych, kulturowych przywilejów, to samoobrona naszych mózgów. To głos w obronie tego, co wartościowe w twórczości ludowej, co może być żywe i atrakcyjne, a jest wycinane w pień „oczami zielonymi” Zenka Martyniuka. Chopina czasów „dobrej zmiany”.