Podbita Polska jako dodatkowy obszar koncentracji wojsk niemieckich przeciwko ZSRR Jeszcze w swoim przemówieniu do wojskowej elity dowódczej 22 sierpnia 1939 r. Hitler mówił o powiększeniu Rzeszy o „wysunięte państwa zneutralizowane, ewentualnie polski protektorat”. (…) Jego słowa stanowiły nawiązanie do podobnych niemieckich koncepcji jeszcze z okresu I wojny światowej i miały uspokoić nerwowość narodowo-konserwatywnego kierownictwa armii, obawiającego się eskalacji konfliktu. Polska jako kraj satelicki – mniej więcej według modelu sprawdzonego w przypadku Słowacji – stworzyłaby szansę na wyrównanie potencjałów z państwami zachodnimi. Narzucone jej umiarkowane warunki pokojowe umożliwiłyby być może pozyskanie Polski jako sojusznika w działaniach przeciwko Związkowi Radzieckiemu, podobnie w przypadku niepodległej Ukrainy. Silna presja wywierana od października 1939 r. przez ZSRR na państwa bałtyckie i Finlandię nie pozostawała bez reakcji państw zachodnich, czego nie sposób powiedzieć o stopniowym zagarnianiu przez Armię Czerwoną wschodniej części Polski, wobec czego zachodnie stolice pozostawały najzupełniej obojętne. PO RAZ PIERWSZY od 1919 r. pojawiła się granica niemiecko-rosyjska, biegnąca przez ziemie wschodniej Polski. Polska armia, jako bariera chroniąca Niemcy przed Armią Czerwoną lub jako szpica natarcia przeciwko niej, była rozbita. Wprawdzie 50 polskich
Tagi:
Rolf-Dieter Müller
