Były członek byłych bytów politycznych. Były dysydent PiS-owski. I były dygnitarz rządowy. Ciągle były, a dziś? Jednym słowem Kazimierz Michał Ujazdowski. Człowiek, bez którego nie da się napisać historii kultury, bo nie było gorszego ministra od tych spraw po 1918 r. Człowiek, który pojawia się zawsze przed wyborami i który ciągle wie, na której półce stoją konfitury. Czujny jak ważka zdążył wrócić na łono PiS, z którego odchodził w atmosferze skandalu. Nie wiadomo, z czym wrócił, ale Kaczyński znowu go przytulił. Z kalkulacji czy z litości? Czort wie. Może jako chodzącą przestrogę: widzicie, jak kończą wędrownicy. A jak prezes taki miłosierny, to czy my możemy się wyzłośliwiać? No, może troszkę. Np. przy okazji kuriozalnej wypowiedzi Kazimierza M.U., że „w roku beatyfikacji Jana Pawła II jego dorobek jest ukrywany pod presją politycznej poprawności”. Chciałoby się rzec: chłopie, gdzieś ty był? Na jakiej planecie? Bo przecież Jan Paweł II jest w Polsce wszędzie! WSZĘDZIE! Share this: Click to share on Facebook (Opens in new window) Facebook Click to share on X (Opens in new window) X Click to share on X (Opens in new window) X Click to share on Telegram (Opens in new window) Telegram Click to share on WhatsApp (Opens in new window) WhatsApp Click to email a link to a friend (Opens in new window) Email Click to print (Opens in new window) Print
Tagi:
Przebłyski
