Paru dżentelmenów rozmawiało w stołówce o stosunkach polsko-niemieckich i o kuriozum, jakim była uchwała sejmowa domagająca się od Niemców powojennych reparacji. Pana X interesował taki wątek – wyobraźmy sobie, że na uchwałę Sejmu odpowiada uchwałą Bundestag, że reparacji Niemcy nie wypłacą. Ani centa. No i co wówczas? Kolejne chińskie ostrzeżenie? A może Sejm wypowie wojnę? Pana X pasjonował wątek nieroztropności Sejmu, natomiast jego rozmówca, Y, zachodził w głowę, jak do takiej uchwały mogło dojść. Jak? To wyjaśniają stenogramy sejmowe, z których wynika, że uchwała miała dwóch ojców – Antoniego Macierewicza i Donalda Tuska z PO. Jej projekt zgłosili narodowcy, a potem Platforma opatrzyła ją redakcyjnymi poprawkami. „Chciałbym zarekomendować poprawki, które uwzględniają zastrzeżenia, jakie pojawiły się w toku debaty”, mówił podczas posiedzenia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych Donald Tusk. „Sądzę, że oddają one intencje autorów projektu, zachowują w całości myśl zawartą w pierwotnym projekcie (…). Wydaje się zasadne, aby, zgodnie z uwagami autorów pierwotnego projektu, tytuł odnosił się do problemu reparacji. Warto uznać za niezwykle istotne, aby te najgłębsze intencje projektodawców były zachowane także w tytule, niezależnie od tego, jak kto w Sejmie merytorycznie ocenia problem reparacji, braku
