W trwającym od kilkunastu miesięcy procesie odbijania państwa przez PiS, po wielowiekowej niewoli, władza odniosła kolejny sukces. Szczegółowo opisują go odbite już wcześniej media publiczne i wydawane za pieniądze spółek skarbu państwa tygodniki rządowe. Odbicia sali sejmowej co prawda nie było, bo opozycja sama uznała, że stanie obok mównicy pora zakończyć, ale o wielkim sukcesie lidera PiS mówi się na okrągło. A rzekomą klęskę opozycji opłakują nawet jej zwolennicy. Piszę o rzekomej klęsce, bo jak ocenić to, co się działo przez ostatnie trzy tygodnie? Jaki jest w końcu bilans strasznego puczu? Żałosne pośmiewisko. A najsmutniejsze, co zostało po starym roku, to sposób uchwalania ustawy budżetowej. I czy ktoś może to, co w tej sprawie zrobiła partia rządząca, uznać za działanie przemyślane, logiczne i spójne? Przecież partia mająca większość sejmową mogła i powinna tę najważniejszą uchwałę przeprowadzić w sposób zgodny z wszelkimi procedurami. Miała wystarczająco wiele czasu i wszystkie do tego instrumenty. Tymczasem zrobiono tak, że ta ustawa ze względu na kabaretowy tryb uchwalenia będzie kwestionowana i podważana. Ci, którzy do tego doprowadzili, są politycznymi dyletantami i szkodnikami. I żadne fanfary ani dytyramby sławiące geniusz partii i jej prezesa tego smutnego faktu nie są w stanie przykryć. Dziadowskie postępowanie z budżetem państwa pokazuje,
