Archiwum
Czyja Warszawa? – rozmowa z Grzegorzem Pietruczukiem
– Pomagamy prywatnym osobom wzbogacić się na ludzkiej krzywdzie. Nie mogę się z tym zgodzić – mówi o reprywatyzacji Grzegorz Pietruczuk, wiceburmistrz dzielnicy Bielany, radny Sejmiku Województwa Mazowieckiego i kandydat KKW SLD do tego sejmiku. KKW SLD Lewica Razem. – Uważam, że nie należy dokonywać żadnych zwrotów. Sejm powinien przyjąć taką właśnie ustawę. Kiedyś sądy odrzucały wnioski, gdy roszczenia dotyczyły szkół, obiektów sportowych, przychodni. Dziś orzecznictwo się zmieniło.
Chaos w TVP
Mejle wysyłane do pracowników o godz. 22 wzywające ich do stawienia się w pracy o godz. 6 rano następnego dnia, montażyści kierowani do realizacji tematów jako dziennikarze, dziennikarze odsuwani od zleceń i zadań bez podania przyczyny. To rzeczywistość pracowników ośrodków regionalnych TVP, którzy w lipcu tego roku zostali przeniesieni do agencji pracy tymczasowej Leasing Team. – Ludzie z Leasing Team nie znają nawet terminologii urządzeń, na których pracujemy, ani specyfiki pracy. Z nimi nie da się rozmawiać o konkretach. Toteż się nie rozmawia. To tak, jakby instrumentariuszka brała się do trepanacji czaszki – mówi jeden z pracowników. – To jest struktura, którą nazwałabym słupem wewnątrz telewizji. Leasing Team nie odgrywa innej roli – dodaje Agata Ławniczak z poznańskiego ośrodka TVP.
Ukraina to Somalia Europy – rozmowa z prof. Wiesławem Olszewskim
– Ukraina, w takiej czy innej postaci, nie jest żadnym partnerem dla Zachodu, ani gospodarczym, ani politycznym. Byłaby nim, gdyby była wewnętrznie spójna, ale taka nie jest. W tej chwili rodzi się pytanie już nie o to, czy Ukraina w ogóle utrzyma się w granicach z Donbasem i jej kresami wschodnimi, zdominowanymi przez Rosjan, ale czy nie rozleci się na trzy części: zachód, środek i wschód – mówi prof. Wiesław Olszewski, historyk i podróżnik z Instytutu Wschodniego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. I dodaje: – Demokracja to nie ziemniaki, nie eksportuje się jej. Co roku jestem w Afryce, w różnych krajach, i wszędzie jest fatalnie, znacznie gorzej, niż było. Niejeden autor dorobi się profesury, a może i majątku na opisie wojen w najnowszej historii świata.
Uczymy się rozmawiać o seksie – rozmowa z prof. Andrzejem Jaczewskim
– Nie ma nic piękniejszego niż dobry seks, ale też nie ma nic bardziej niebezpiecznego – mówi prof. Andrzej Jaczewski. – Gdyby w szkołach funkcjonowała dobrze edukacja seksualna, wyrosłoby pokolenie mądrzejszych rodziców i mądrzejsze społeczeństwo. Edukacja seksualna jest podstawowym czynnikiem chroniącym dzieci przed pedofilią – tłumaczy. I dodaje: – Wpływ Kościoła na zachowania, na obyczajowość jest szczątkowy, jeżeli nie żaden. Ideał wstrzemięźliwości seksualnej był źródłem strasznych nerwic, depresji, a nawet samobójstw. Największymi i najgroźniejszymi wrogami edukacji seksualnej mogą być rodzice. Znakomita ich większość albo nie chce, albo nie umie rozmawiać z dziećmi o seksie.
Połówkowa katastrofa Obamy
Jon Stewart, niechętny Republikanom komik, prowadzący jeden z najpopularniejszych wieczornych talk show w amerykańskiej telewizji, już kilka tygodni wcześniej określał midterms, wybory połówkowe do Kongresu oraz towarzyszące im wybory stanowe, odbywające się w połowie kadencji prezydenta, mianem demokalipsy – całkowitej klęski Demokratów. Jest w tym stwierdzeniu sporo przesady, jednak mniej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Z 36 nowych gubernatorów co najmniej 24 będzie republikanami. Obama jest tak niepopularny, że kandydaci demokratyczni dystansowali się od niego, jak tylko mogli. Republikanie robili wszystko, by wybory przekształcić w głosowanie nad wotum nieufności dla prezydenta.
Ostatnia cesarzowa Brazylii
Po jednej z najbardziej nieprzewidywalnych kampanii wyborczych ostatnich dziesięcioleci Dilma Rousseff zdołała przekonać Brazylijczyków, by powierzyli jej losy kraju na kolejne cztery lata. Będzie to już czwarta z rzędu kadencja dla Partii Pracujących (PT) – i wiele wskazuje na to, że ostatnia. W tegorocznych wyborach światło dzienne ujrzała nowa Brazylia – głęboko podzielona, z rosnącymi nierównościami społecznymi. Wyzwania czekają w każdej dziedzinie. Konieczna jest reforma systemu politycznego.
Piotruś Pan i reszta
W polskim muralu liczy się ledwie kilka miast. Łódź wyrastająca na jego stolicę przez największą w kraju kolekcję muralu peerelowskiego i szczodrość władz, które ostatnio wyraźnie postawiły na street art. Trójmiasto z wieloletnią tradycją wypracowaną przez tamtejszą ASP. Warszawa pompująca w sztukę ulicy spore pieniądze i podobnie jak dwie poprzednie aglomeracje organizująca duże festiwale malarstwa wielkoformatowego. Liczy się też Bydgoszcz. Jej murale coraz częściej branżowa prasa i portale poświęcone sztuce wymieniają wśród najlepszych na świecie. W dodatku to tu – pierwszy raz w Polsce – mural próbuje integrować odrzuconych. Dlaczego właśnie w Bydgoszczy dzieje się to wszystko? Prawie 400-tysięczne miasto nad Brdą nie ma ani wielkich tradycji, ani wsparcia ośrodka akademickiego, ani dużych pieniędzy, ani szczególnej opieki władz, ani festiwalu. Ale ma Marcina Płocharczyka.
Dobry Polak i pokojowy Niemiec
W Polsce rządzonej przez solidarnościowe elity pielęgnuje się pamięć o wybranych wydarzeniach historycznych i roznieca wewnątrzkrajowe spory, ale nie przywiązuje się zbyt dużej wagi do debaty na temat miejsca we współczesnym świecie. Polityka zagraniczna – podobnie jak wiele innych tematów – nie jest przedmiotem publicznej debaty. Jedyne jej odpryski w mediach to wymachiwanie szabelką we wschodnią stronę oraz udział w ostatnich latach polskich wojsk w misjach wojennych, które nie przyniosły nam ani splendoru, ani korzyści gospodarczych, ani rosnącej pozycji na scenie międzynarodowej. Odwrotnie jest za Odrą. 82% Niemców jest przeciw zaangażowaniu w akcje militarne. Na tym tle narzekania na bierność Berlina wobec konfliktu ukraińskiego są żałosne. Zdaniem niemieckiej opinii publicznej, RFN powinna wzmacniać współpracę przede wszystkim z bezpośrednimi sąsiadami: Francją i Polską.
Nasi w Afganistanie
W warunkach, jakie tu panowały, szaleństwem byłoby pozostawienie Afgańczyków samym sobie. Każdej doby w tym kraju przepadała bez wieści zawartość kilkudziesięciu ciężarówek. W nocy działy się cuda – auta nękały usterki, brakowało im paliwa, kierowcy gubili drogę bądź zjeżdżali na pobocza. Podczas ostrzału Bartek podniósł się, wystawiając niemal połowę głowy ponad osłonę. Sekundę później w jego hełm uderzyła seria glinianych grudek. Fragment powieści Marcina Ogdowskiego „(Nie)potrzebni”.
Słowa, których nie ma
Języka wilamowskiego nie ma. To znaczy jest, ale prawnie w naszym kraju nie istnieje. Został co prawda uznany przez Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych, nawet dostał taki zgrabny skrót WYM. UNESCO też naniosło mowę wilamowską na mapę ginących języków świata. W Polsce jednak nie obejmuje go ani Ustawa o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, ani Europejska karta języków regionalnych lub mniejszościowych. Ludzie boją się, bo za te słowa w więzieniu siedzieli, za Uralem przy wyrębie lasu i kopaniu grobów pracowali, wysiedleni byli, ale mówią. U sąsiadki na kawie, na spotkaniach zespołu. Tylko coraz mniej, bo dziś tylko ok. 40, jest tych, co pamiętają. Średnia wieku 84 lata.
