Premier chce doprowadzić do jak najszybszych wyborów, o których wyniku zdecyduje stosunek do brexitu Premier Boris Johnson nie ma w Polsce dobrej prasy. W Wielkiej Brytanii zresztą też. Pisze się o nim mniej więcej tak jak o Donaldzie Trumpie w Stanach Zjednoczonych. Takie porównanie nie jest przypadkowe. Obu łączą nawet osoby niektórych doradców. A Johnson w Londynie robi to, co Trump robił w USA. Oczywiście z poprawką na lokalne warunki. Przedstawia się go więc na ogół jako błazna, który nie za bardzo wie, co robi, a dawną stolicę światowego imperium ciągnie na dno. Być może faktycznie ciągnie ją na dno, ale dobrze wie, co robi. To wytrawny polityk, który sprawnie kalkuluje. Większości komentatorów w naszym kraju jakoś umyka fakt, że w tym wypadku błazen od dłuższego czasu bez litości ogrywa poważnych polityków (nawiasem mówiąc, o tym, że Johnson ma duże szanse zostać brytyjskim premierem, pisaliśmy w PRZEGLĄDZIE już 2016 r.), a jego gra przynosi mu na razie więcej zysków niż strat. Nie tylko osobistych, bo rzecz nie tylko w tym, że wprowadził się na Downing Street 10. Zyskuje także Partia Konserwatywna. Jeszcze w czerwcu szorowała po sondażowym dnie, przegrywając prawie ze wszystkimi, wliczając w to Liberalnych Demokratów oraz Partię Brexitu. Teraz jest pierwsza. Jednocześnie Johnson, który jest jednym z najbardziej nielubianych polityków na Wyspach, należy także do polityków najpopularniejszych. Jest najbardziej lubianym torysem, a sondaże pokazują, że cieszy się sympatią większej grupy niż np. Jeremy Corbyn. Do tego zwolennicy – to wyniki badania YouGov – pytani o cechy premiera, mówią o nim, że jest inteligentny, obdarzony poczuciem humoru, bystry, konserwatywny i charyzmatyczny. Ten rozdźwięk ma bardzo prostą przyczynę – Borisa Johnsona da się opowiedzieć dwojako. W jednej wersji jest błaznem, który nie wie, co robi. W drugiej – ignorowanej – jest raczej hazardzistą. Festiwal nieporadności Ta pierwsza wersja króluje w liberalnej i lewicującej prasie, która pokazuje go jako źródło wszelkiego zła. „The Independent” pisze o niszczeniu przez Johnsona demokracji, używa określeń typu „reżim Borisa Johnsona”. Ton liberalnej brytyjskiej prasy jest ostatnio niemal histeryczny. Da się to zresztą zrozumieć, gdyż Boris Johnson poczyna sobie w sposób, który może budzić oburzenie, i daje pretekst do przedstawiania go jako człowieka, który nad niczym nie panuje i niczego nie potrafi przeprowadzić. Jednym słowem, pracuje na to, by odmalowywać go jako nieodpowiedzialnego błazna. Szczególnie w ostatnich dniach, kiedy w najlepsze trwa festiwal nieporadności wokół brexitu, a budzi to tak duże zainteresowanie, że oglądalność kanału BBC Parliament, transmitującego sesje londyńskiego parlamentu, bywa większa niż MTV i popularnych reality show. Johnson obiecał twardy brexit do końca października. Jednak do tej pory nie wiadomo, czy tak się stanie. Wprawdzie premier zawiesił przeszkadzający mu parlament, ale ten zdążył mu jeszcze zagrać na nosie i przed wejściem w życie zawieszenia przeprowadzić ustawę blokującą twarde wyjście z Unii. Do tego sprawa zawieszenia trafiła przed szkocki sąd, który orzekł, że jest to akt nielegalny. Johnson stracił też parlamentarną większość, bo wielu torysów nie chce mu się podporządkować i zgodzić na brexit bez umowy. Niektórzy zostali zawieszeni, inni zmienili partię. Z polityki odszedł sam brat premiera Jo Johnson, mówiąc o konflikcie między interesem narodowym a relacjami rodzinnymi, co powszechnie odczytano jako zdecydowany sprzeciw wobec polityki brata i twardego brexitu. Kolejnych informacji o potknięciach premiera i przegranych głosowaniach przybywa z każdym dniem. Z pozoru mogłoby to oznaczać, że wkrótce pożegnamy premiera, o którym piszą per Blond Ambicja. Rzecz jednak w tym, że to, co zatopiło Davida Camerona i Theresę May, może działać na korzyść Borisa Johnsona. I można to odczytać nie tylko jako chaos, ale też jako przemyślany plan. To jest właśnie druga opowieść o tym, co robi były burmistrz Londynu. Jeden kraj, dwa społeczeństwa Na platformie Netflix pojawił się jakiś czas temu bardzo ciekawy serial dokumentalny „Trump. An American Dream”, o tym jak Donald Trump spełnił swoje amerykańskie marzenie i został prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jedna z ostatnich scen serialu pokazuje przemówienie Baracka Obamy, który podczas gali charytatywnej robi z Trumpa kompletnego idiotę, odgrywając się za miesiące kampanii, w której miliarder domagał się, by ówczesny prezydent pokazał swój akt urodzenia. Narrator mówi, że prawdopodobnie wtedy
