CHARAKTER (Z) PISMA
Nitka w piśmie odręcznym ma kształt wężowy i zarówno od strony ruchu, jak i z zasady unika wszelkich rozstrzygnięć. Forma jest tu oczywiście skrajnie zaniedbana. Tendencji tej odpowiada w charakterze postawa, która musi być określona jako chwiejna, wiotka, a nawet bez wyrazu; brak jej jasno sprecyzowanych celów. Piszący nitką nie podejmuje ostatecznych decyzji, niechętnie przywiązuje się do obcych wyobrażeń, kroczy drogą egoizmu i egocentryzmu (tu: także ślimakowate „c”). Brak wewnętrznej stabilności jest ważnym kryterium; zamiast niej widoczna okazuje się podwyższona ruchliwość i zdolność do przystosowania się. W zachowaniu dominuje tendencja do „eleganckiego” obchodzenia wszelkich trudności. Ponieważ pismo nitkowe staje się tu w coraz większym stopniu nieczytelne (a tam, gdzie powinien być podpis, mamy niedbałą parafę będącą wyrazem całkowitego lekceważenia), spada niemal do zera jego wartość informacyjna. Piszącemu aż tak nonszalancko jest, zgodnie z powyższym, raczej obojętny odbiorca lub treść, nie życzy sobie prawdziwych kontaktów (tu: również przepaściste odstępy między wyrazami), nie zależy mu także na szczerości. Kryje się pod tym w mniejszym stopniu zamiar wprowadzenia innych w błąd, a raczej postawa laisser faire, czyli uważanie większości zasad, które ustalił nasz pełen konwencji świat, albo za drugorzędne, albo po prostu za nieważne. No i ten „autograf”: arogancki oraz nieszlachetny.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy