CHARAKTER (Z) PISMA
Oczywiście wiemy, jak Mistrz wygląda. Olbrzymie pismo pana Maksymiuka jest równie rozczochrane jak jego natura. Boi się samotności. Uwielbia życie bujne i pełne przygód. Charyzmatyczny, sprytny, przebiegły i gadatliwy, umie wzbudzać zaufanie. To typ nerwicowca – w szarym życiu bywa szorstki, kapryśny i trudny. Chce rządzić ludźmi, lecz pragnie też aprobaty. Nienawidzi bezruchu, kipi żądzą działania. Agresywny i zuchwały – pracuje wydajnie, dziwiąc się, że inni są do niczego…
Czytelnicy muszą uwierzyć mi na słowo (bo tego na reprodukcji nie widać), iż pan Maksymiuk mocno przyciska pióro do papieru. To znaczy, iż jest człowiekiem gwałtownym, pewnym siebie, o silnej woli. Robi błędy, ale szybko się poprawia, więc pragnie się pilnować, mimo że generalnie bywa chaotyczny. Wiersze „lecą mu w dół”, co świadczy o tym, że bywa typem czarnowidza, pesymisty. Litery mieszają się ze sobą – i wiersze także – np. litera „y” w słowie „życzę” plącze się z wierszem poniżej. To cecha człowieka skłonnego do ulegania egzaltacji. Na takim umyśle nie można polegać, gdyż brak mu precyzji i dokładności – wszystko bowiem zależy u niego od impulsów ze strony rozentuzjazmowanych emocji. Po nazwisku postawił kropkę, z czego wynika, że jest bardzo nieufny. Mistrz podpisał się literami wzorowanymi na drukowanych, bo doskwierają mu liczne kompleksy niższości, zatem wobec bliźnich jest skryty i starannie maskuje swoje wady.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy