Po wojnie miasto było trzykrotnie w niemieckich rękach, dopiero w lipcu 1945 r. Stalin zadecydował: „Szczecin jest polski” „Wstrząsające wrażenie sprawiała absolutna pustka tego miasta, było ono bowiem całkowicie pozbawione swych mieszkańców; opuszczone domy z wejściami zabitymi deskami, trzaskające na wietrze okna, fasady bez dachów – absolutny brak w śródmieściu jakiegokolwiek życia”, wspominał Piotr Zaremba, przyszły prezydent Szczecina. W kwietniu 1945 r. jako niespełna 35-latek stanął na czele grupy operacyjnej skierowanej do miasta, aby w imieniu państwa polskiego przejąć w nim władzę. Nie sądził wtedy jednak, że przyjdzie mu trzykrotnie obejmować je w polskie władanie. Po wojnie Szczecin trafił na listę 20 najbardziej zniszczonych niemieckich miast. Wedle szacunków, w kwietniu 1945 r. jego zabudowa w ponad 70% nie istniała. Niemal cała infrastruktura przemysłowa leżała w gruzach. Większość strat spowodowały alianckie naloty, z których najdotkliwsze przeprowadzono w sierpniu 1944 r. Trwające kilkanaście dni walki o Szczecin jedynie dopełniły zniszczenia. Tuż przed dojściem frontu do Odry lokalne władze zarządziły przymusową ewakuację mieszkańców. Do momentu zdobycia miasta przez Armię Czerwoną pozostało w nim zaledwie 6 tys. osób – niespełna 3% przedwojennego stanu ludności. Tymczasowe rozwiązanie Decyzję, aby Szczecin traktować
