Wznowienie dawno wyczerpanego dwutomowego zbioru esejów Tuż przed wakacjami na rynku księgarskim pojawiła się wyjątkowa gratka dla miłośników niebanalnych lektur, a mianowicie wznowienie dawno wyczerpanego dwutomowego zbioru esejów prof. Bronisława Łagowskiego. Tom „Duch i bezduszność III Rzeczypospolitej” po raz pierwszy ukazał się w 2007 r., a „Symbole pożarły rzeczywistość” – w 2011. Pierwszy tom obejmuje teksty z lat 1997-2005, drukowane w „Przeglądzie Tygodniowym”, a następnie na łamach jego sukcesora – tygodnika „Przegląd”. W tomie drugim zebrane zostały teksty z lat 2005-2010. Czym są te teksty jako gatunek wypowiedzi literackiej? Niczego nie ujmując ani samemu gatunkowi publicystyki, jakim jest felieton, ani jego najlepszym przedstawicielom, uważam, że określanie tekstów Łagowskiego mianem felietonów umniejsza ich format. Nie są one też esejami w takim sensie, w jakim przyjęto stosować to określenie do formy ekspresji popularnej w dzisiejszych naukach humanistycznych. Bardziej przybliżają się do pierwotnego znaczenia terminu esej. Nie jest chyba przypadkiem, że do ulubionych autorów Łagowskiego zalicza się twórca tego gatunku, filozofujący literat i sceptyk Michel de Montaigne. Sam autor w podtytule zbioru swoich tekstów określił je słowem rozważania. Takim słowem określali swoje trudy filozofowie nowożytni. Zwłaszcza w okresie oświecenia,
