Co ciekawego dla przeciętnego zjadacza chleba jest w Domowym Muzeum Wolnomularstwa im. Adama W. Wysockiego? Bożena M. Dołęgowska-Wysocka W Warszawie, na Nowym Świecie, założyła pani prywatne masońskie muzeum. Czy to normalne, zakładać we własnym mieszkaniu muzeum? I to masońskie? – To prawda, dosyć to niecodzienne, ale od dawna goście, którzy do mnie przychodzili, rzucali, nieraz z przekąsem: „Ty mieszkasz jak w muzeum”. W końcu, gdy upłynęły równo trzy lata od śmierci mojego męża, znanego polskiego wolnomularza, brata Adama W. Wysockiego, pomyślałam: a dlaczego by nie? W każdym zakątku naszego mieszkania, w szafach, szufladach, pawlaczach, na półkach pochowane są masońskie utensylia, gazety, pisma, druki. Może – układałam sobie w głowie – pokazać co ważniejsze, ułożyć we właściwej kolejności, by nie zagubić lat pracy mojego męża – pomysłodawcy „Wolnomularza Polskiego”, który wydawaliśmy razem przez ćwierć wieku. Wspierały mnie w tym dziele nasza córka Aleksandra oraz siostry z mojej loży. Co ważne, wspierali członkowie stowarzyszenia Instytut Sztuka Królewska w Polsce na czele z jego prezesem, bratem prof. Tadeuszem Cegielskim, naszym przyjacielem. Co ciekawego dla przeciętnego zjadacza chleba jest w Domowym Muzeum Wolnomularstwa im. Adama W. Wysockiego? – Myślę, że wszystkie utensylia, fartuszki, szarfy, odznaki masońskie, których Adam używał od momentu, gdy 30 lat temu (w 1992 r.) został uczniem, po sotuar najwyższego, 33. stopnia Rytu Szkockiego Dawnego i Uznanego – Suwerennego Wielkiego Inspektora Generalnego, który otrzymał niedługo przed śmiercią, w październiku 2018 r. W gablotach pokazane są poza tym egzemplarze „Wolnomularza Polskiego”, którego numer sygnalny ukazał się w 1993 r. i wywołał międzynarodową awanturę. Obawiano się, że takie pismo może ujawniać masońskie tajemnice i mieszać się do bieżącej polityki, czego masoni w Polsce unikali jak ognia. O kulisach tych sporów, które doszły do Paryża i podzieliły braci, mówię podczas oprowadzania. Przy okazji opowiadam także o historii rodziny mojego męża poprzez obrazy – od św. Jacka Odrowąża, protoplasty rodu, czy gen. Józefa Wysockiego, jednego z adiutantów gen. Józefa Bema w powstaniu węgierskim 1848 r. (Wiosna Ludów), po jego ojca Klemensa Wysockiego, legionistę II Brygady, odznaczonego Krzyżem Kaniowskim i orderem Virtuti Militari, z którym dzielą grób na Powązkach Wojskowych. Czy do muzeum można zajrzeć, choćby spacerując po Nowym Świecie? – Nie, to nie jest placówka ogólnie otwarta. Odwiedzają mnie goście, którzy wcześniej ze mną się umówią – siostry i bracia z różnych lóż polskich, choć miałam już wizyty z lóż francuskich, niemieckich i belgijskich. Pokazuję pamiątki także sympatykom Sztuki Królewskiej, zainteresowanym wstąpieniem do wolnomularstwa. Niektórym trochę pomagam, by stosowne podanie wysłali pod właściwy adres… Jestem w wolnomularstwie od prawie 30 lat i tych znajomości trochę się nazbierało. Tutaj spotykamy się także w ramach Instytutu Sztuka Królewska w Polsce, choćby ostatnio, z okazji nowego wydania książki byłego Wielkiego Mistrza Wielkiego Wschodu Polski, brata prof. Andrzeja Nowickiego, „Filozofia masonerii”. A gdyby któryś z naszych czytelników chciał odwiedzić pani muzeum? – Nie ma sprawy. Oto mój mejl: bozena.wysocka@gu.com.pl. Można napisać do mnie, wymienić telefony, porozmawiać o masońskich „spiskach”, także przy kawie czy herbacie. Udostępnij: Kliknij, aby udostępnić na Facebooku (Otwiera się w nowym oknie) Facebook Kliknij, aby udostępnić na X (Otwiera się w nowym oknie) X Kliknij, aby udostępnić na X (Otwiera się w nowym oknie) X Kliknij, aby udostępnić na Telegramie (Otwiera się w nowym oknie) Telegram Kliknij, aby udostępnić na WhatsApp (Otwiera się w nowym oknie) WhatsApp Kliknij, aby wysłać odnośnik e-mailem do znajomego (Otwiera się w nowym oknie) E-mail Kliknij by wydrukować (Otwiera się w nowym oknie) Drukuj
