Ks. Waldemar Chrostowski, prorektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Autor wielu książek o dialogu chrześcijańsko-żydowskim oraz o Biblii. Laureat nagród, m.in.: Człowieka Roku wybranego przez International Biographical Centre of Cambridge, następnie przez American Biographical Institute, Nagrody Duszpasterstwa Środowisk Twórczych w Gdańsku i Nagrody im. Św. Brata Alberta.
1. Kiedy ksiądz profesor zrozumiał, że jest już dorosły?
– Gdy zdarzyło mi się pierwszy w życiu wyspowiadać bardzo dobrego, sędziwego człowieka. Kiedy dwa dni później grzebałem go, zrozumiałem, że już jestem dorosły.
2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa księdza prześladuje?
– W pobliżu mego domu rosła sosenka i ja ją złamałem. Cały czas próbowałem usprawiedliwiać się, że to niechcący, ale przypuszczam, że zniszczyłem drzewko świadomie. Do dzisiaj to we mnie tkwi. Ilekroć jestem w rodzinnych stronach, myślę, jaka byłaby dziś duża.
3. Czy płakał ksiądz kiedyś z miłości?
– Ostatni raz 16 lutego, gdy umarła moja kotka Gapcia. Miała 18 lat, przez ostanie dwa tygodnie jej życia prawie się nie rozstawaliśmy.
4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło księdza z równowagi?
– Przepychanki w sprawie Jedwabnego, gdzie więcej było polityki niż współczucia.
5. Czy ma ksiądz profesor taką osobę, której nigdy nie wybaczy?
– Nie mam.
6. Czego ma ksiądz za dużo?
– Chęci do pracy. Z trudnością przychodzi mi powstrzymywanie się od różnych zajęć: gdy kończę jedno, drugie mam już w zanadrzu.
7. W życiu nie ma nic lepszego niż…
– …miłość.
8. Brak mi pewności siebie, kiedy…
– …czuję, że mój rozmówca jest nielojalny.
9. Starość to…
– …dar i bardzo trudne zadanie.
10. Czym jest dla księdza obraz Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”?
– Jest najpierw zapowiedzią „Wieczernika” w Jerozolimie, który wiele razy oglądałem. W życiu każdego księdza eucharystia to coś niesłychanie ważnego, więc „Ostatnia wieczerza” dotyka sedna mojej tożsamości.
11. Przed jaką pokusą nie jest ksiądz w stanie się wybronić?
– Bardzo trudne pytanie. Prawdopodobnie jest taka pokusa, ale odsuwam od siebie myśl o niej.
12. Z kim chciałby ksiądz zjeść uroczystą kolację?
– Z Janem Pawłem II, a także z Jolantą Kwaśniewską.
13. Praca, jakiej by się ksiądz nigdy nie podjął?
– Taka, na której zupełnie się nie znam albo do której zupełnie się nie nadaję.
14. Od kogo nauczył się ksiądz najwięcej?
– Po pierwsze, od profesorów Instytutu Biblijnego w Rzymie, była to bowiem elita intelektualna i duchowa. Poza tym z całą pewnością przez ostatnie ćwierć wieku od Jana Pawła II.
15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjął ksiądz w swym życiu?
– Życie oszczędziło mi takich sytuacji. Nie podejmowałem decyzji, które określiłbym jako rodzaj bohaterstwa. To był raczej pewien ciąg sytuacji, z których każda z osobna była trudna, ale wszystkie razem układały się w jedną całość.
16. Komputer, pilot, telefon komórkowy to dla księdza profesora…
– …codzienność.
17. Czy lubi ksiądz wyobrażać sobie, co by zrobił, gdyby ponownie mógł przeżyć swoje życie?
– Zrobiłbym mniej więcej to samo, z nielicznymi poprawkami. Tego jestem pewien.
18. Czy ogląda się ksiądz w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność?
– Tak, gdy mam przed sobą jakieś publiczne wystąpienie.
19. Czy był ksiądz kiedyś u wróżki (chiromantki)?
– Nie, nie miałem takiej potrzeby.
20. Czy ściska księdza w gardle, gdy słyszy narodowy hymn Polski?
– Zawsze. Uważam, że zbyt mało cenimy symbole.
21. Czy wyciąga ksiądz od przyjaciół zwierzenia intymne?
– Nie, ale jeżeli ktoś chce mi coś powiedzieć, zawsze w takim przypadku staram się być bardzo dyskretny.
22. Jak się ksiądz zachowa, gdy ktoś obcy zostawi księdza na chwilę samego w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce.
– Gdziekolwiek widzę książkę, nie jestem w stanie oprzeć się pokusie, żeby jej nie przekartkować. Natomiast zaglądanie do notatek nie wchodzi w rachubę.
23. Jakim chciałby ksiądz pozostać w pamięci przyjaciół?
– Lojalnym, wiernym, pomocnym i dobrym.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy