30 LAT OKRĄGŁEGO STOŁU Profesorowie Łagowski, Stomma i Widacki o zmianie ustroju, obozie PZPR i Solidarności oraz roli Kościoła 6 lutego 1989 r. rozpoczęły się w Warszawie obrady Okrągłego Stołu. Do negocjacji usiedli przedstawiciele władz PRL i opozycji oraz obserwatorzy ze strony kościelnej – Kościoła katolickiego i ewangelicko-augsburskiego. W obradach wszystkich zespołów, podzespołów i grup roboczych wzięło udział, w charakterze uczestników, ekspertów i obserwatorów, ponad 700 osób. Rozmowy zakończyły się 5 kwietnia. Dwa miesiące później odbyły się pierwsze, częściowo wolne wybory. Świat zachodni uznał, że to akt politycznej mądrości, że Okrągły Stół i jego następstwa to największy sukces Polaków od stuleci. Bez rozlewu krwi, bez jednej wybitej szyby dokonała się transformacja ustrojowa. Dwa polskie plemiona zakończyły wojnę. Podczas końcowego posiedzenia Lech Wałęsa oświadczył: „Po raz pierwszy rozmawialiśmy ze sobą, posługując się siłą argumentów, a nie argumentami siły. To dobrze wróży na przyszłość. Uważam, że obrady Okrągłego Stołu mogą stać się początkiem drogi do demokratycznej i wolnej Polski”. Wkrótce jednak zaczęła się krytyka, zagrały osobiste ambicje i ambicyjki. Zaczęto systematycznie umniejszać znaczenie Okrągłego Stołu, by wreszcie określić go mianem „zdrady narodowej”. Jak go widzimy z perspektywy 30
