Ranking kabaretów

Ranking kabaretów

W sporządzeniu naszego rankingu pomogli: Hanna Bakuła, prof. Jerzy Bralczyk, Andrzej Mleczko, Michał Ogórek, Michał Olszański, Andrzej
Rosiewicz, Stanisław Tym, Magda Umer i Janusz Weiss. Wszyscy rozmówcy wspominają z nostalgią Kabaret Starszych Panów i ubolewają, że dzisiaj już nie ma podobnego kabaretu.
Eksperci wzięli pod uwagę następujące kryteria: poziom intelektualny, poczucie humoru, umiejętność konstruowania dialogów i scenek, „literackość” tekstów, spostrzegawczość, wrażliwość na absurdy rzeczywistości, stosowane środki wyrazu, oryginalność, zdolności aktorskie oraz reżyserię. Dla niektórych ważnym kryterium jest umiejętność nawiązywania kontaktu z publicznością oraz popularność kabaretów.


Górna półka:

1. Kabaret Olgi Lipińskiej

Ten kabaret wymieniają wszyscy rozmówcy, i to z tych samych powodów:
– wysoki poziom intelektualny, błyskotliwość,
– odwaga mówienia o sprawach drażliwych,
– wysoki poziom artystyczny: dopracowana forma, profesjonalna reżyseria („umiejętność reżyserowania scen zbiorowych, właściwe tempo, świetny efekt zaplanowanego bałaganiarstwa, chaosu”),
– „właściwie obsadzeni aktorzy, czujący komedię”.

2. Grupa Rafała Kmity
(Częstochowa)

Odkąd w 1994 r. zdobył Grand Prix na PaCE (w gazetach pisano, że „powalił na kolana i publiczność, i wymagających jurorów, m.in. Andrzeja Mleczkę, Andrzeja Drawicza, Jana Józefa Szczepańskiego”), ma tłumy wiernych fanów. W naszym rankingu zdobył mniej głosów niż Kabaret Olgi Lipińskiej, gdyż mniej rozmówców go zna. Ale ci, którzy znają, wychwalają pod niebiosa. Zachwycają się, że:
– Grupa Rafała Kmity odświeżyła formułę kabaretu,
– ich występ nie jest składanką żartów i skeczy, lecz czymś w rodzaju przedstawienia teatralnego, podporządkowanego jakiejś myśli przewodniej,
– członkowie Grupy mają rzadki talent parodystyczny i aktorski,
– o coś im chodzi, a dopiero potem ma być śmiesznie,
– są niezwykle inteligentni i błyskotliwi,
– są dowcipni,
– mają ciekawe propozycje muzyczne,
– przodują w celnych puentach,
– Kmita jest obdarzony niepospolitym talentem pisarskim, jego kabaret ma znakomite pod względem literackim teksty.

3. Grupa Mo Carta
(Warszawa)

Pierwszy w Polsce kabaret-kwartet muzyczny, który:
– rozśmiesza do łez, choć tylko gra i robi miny,
– ma oryginalną formułę, stosuje nowe środki wyrazu,
– jest dowcipny, zabawny,
– prezentuje wysoki poziom artystyczny – członkowie są profesjonalnymi muzykami, mają też talent aktorski i vis comica,
– wzbudza sympatię i ciekawość.

4. Kabaret Pantomimy
Ireneusza Krosnego

Tak jak Grupę Mo Carta stanowią profesjonalni muzycy, tak Ireneusz Krosny jest profesjonalnym mimem. Jego pojawienie się na scenie PaKI wzbudza salwy śmiechu i burzę oklasków, potem entuzjazm widzów rośnie. Jest uwielbiany za to, że:
– jego „numery” są przemyślane, matematycznie dopracowane,
– stosuje oryginalne środki wyrazu,
– jest dowcipny,
– potrafi rozbawić nawet ludzi pozbawionych poczucia humoru,
– nie jest przegadany.

5. Kabaret Mumio
(Katowice)

Laureat PaKI, faworyt publiczności i jurorów:
– to młody zespół, wzbudzający sympatię i przyciągający uwagę,
– potrafią inteligentnie wyśmiewać się z absurdów naszej rzeczywistości,
– mają purnonsensowe poczucie humoru,
– mają talent aktorski i parodystyczny,
– są bardzo dowcipni, zgrani.

6. Po Żarcie
(Kraków)

Grupa Macieja Stuhra, ceniona i lubiana za:
– przewrotne teksty, biorące na ostrze sprawy aktualne,
– dobre pomysły, dowcip,
– zdolności aktorskie.

7. Grzegorz Halama Oklasky (Zielona Góra)

Rozmówcom podoba się zwłaszcza jego subtelne poczucie humoru:
– ma lekki, finezyjny dowcip,
– cechuje go niedosłowny, metaforyczny sposób mówienia o absurdach rzeczywistości.

8. Kabaret Potem
(Zielona Góra)

Główną cechą, którą rozmówcy cenią u tej grupy, jest aktualność. Poza tym twórcy Potem:
– mają oczy i uszy otwarte na naszą rzeczywistość,
– nie idą na lep komercji,
– nie uznają przewodniej roli telewizji,
– są dowcipni.

9. Koń Polski
(Koszalin)

Określany jako zgrany zespół ludzi o podobnym temperamencie i poczuciu humoru:
– zwracają uwagę ich trafne obserwacje obyczajowe i polityczne,
– są dowcipni.

10. Formacja Chatelet
(Kraków)

Dwaj młodzieńcy z podkrakowskiej Nowej Huty są chwaleni za talent aktorski i parodystyczny:
– potrafią zaskoczyć oryginalnymi pomysłami,
– odświeżyli formułę gagów.
11. Kabaret Absurdalny (Chorzów)

Kabaret powstał w 1993 r., jego aktorzy to ludzie upośledzeni umysłowo w wieku
21-44 lata, na co dzień mieszkańcy Domu Pomocy Społecznej „Republika” w Chorzowie. Autorem tekstów, reżyserem i kierownikiem kabaretu jest ksiądz Marek Wójcicki. Kabaret otrzymał w 1998 r. Grand Prix na XXV Spotkaniach Teatralnych oraz wyróżnienia na PaCE.
Rozmówcy zwracają uwagę na bardzo dobre literacko teksty, bawiące się słowem oraz purnonsensowe poczucie humoru:
– na początku ich występy budzą konsternację, ludzie zastanawiają się, czy wypada się śmiać, czy członkowie grupy są świadomi, w czym biorą udział. Ale po kilku minutach konsternacja mija, wszyscy się śmieją,
– atmosfera jest przyjazna i radosna.

12. Kabaret Dno
(Sosnowiec)

„Członkowie kabaretu wpadli na Dno w 1996 r. Aby ukryć ten fakt, początkowo mówili o sobie, że są denni i nie rokują żadnych nadziei na przyszłość. Zawsze wielką trudność sprawiało im ukrycie tego, że ich matką jest improwizacja, a ojcem całkowity brak orientacji scenicznej. Ostatnio nastąpiło w zespole wiele zmian. Zaginęła improwizacja, umarł brak orientacji scenicznej. Osoby występujące znają tekst i wiedzą już, gdzie jest widownia”, taką notkę o sobie zamieścili członkowie grupy w katalogu PaKI. Dno podoba się, gdyż:
– nie stara się śmieszyć za wszelką cenę,
– bierze na ostrze mentalność młodego pokolenia,
– stosuje cienką kreskę.

13. Kabaret Elita
(Wrocław)

Co do Elity – zdania są podzielone. Rozmówcy są zgodni, że dawna Elita była znacznie lepsza od dzisiejszej. Na ogół kabaret jest:
– chwalony za purnonsensowe poczucie homoru,
– krytykowany za niewspółczesną formę i przeżarcie rutyną.

Dolna półka:

Kabaret Marcina Dańca

Niemal wszyscy rozmówcy są zgodni, że kabaret Dańca to:
– rzadki przykład umiejętności nawiązania kontaktu z publicznością, mimo niewybrednych odzywek (np. „Te, blondyna, z czego rżysz?”),
– plebejski humor, trywialny dowcip, posługiwanie się grubą kreską,
– kabaretowa odmiana disco polo,
– „przykład tego, czym kabaret być nie powinien”;
– fakt, że kabaret Dańca jest tak popularny, budzi litość nad gustem jego wielbicieli.

Wydanie: 2001, 35/2001

Kategorie: Kultura
Tagi: Ewa Wituska

Napisz komentarz

Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy