Naga prawda o teatrze – rozmowa z Andrzejem i Mikołajem Grabowskimi

Gejowska subkultura zaczyna być bardziej niż kiedyś częścią środowiska teatralnego, częściej powstają spektakle, które wpisują się w jej formułę. Takie, w których np. dziesięciu młodych nagich chłopców stoi na scenie i podskakuje. Niby jest w tym coś artystycznego, przynajmniej tak wydaje się chyba twórcom – zauważa aktor Andrzej Grabowski. – Mnie się tak jednak nie wydaje, ponieważ to nie ma żadnego związku z artyzmem i jest zupełnie nieuzasadnione. To jest coś dodanego, pytanie tylko: po co?
– Współczesny młody reżyser musi, oprócz takich rodzajów narracji teatralnej, jak mikrofon, wideo, slajd, użyć także nagości, ponieważ jest ona znakiem przynależności do kręgu wtajemniczonych, robiących nową sztukę, do którego on chce przynależeć – odpowiada reżyser Mikołaj Grabowski. – Choćby się waliło i paliło, nagość musi zaistnieć, w przeciwnym razie reżyser nie liczy się w danym środowisku.
Rozmowa z książki „Jak brat z bratem. Andrzej i Mikołaj Grabowscy w rozmowie z Hanną Halek”.