„Szwedzi są mistrzami świata w unikaniu konfliktowych sytuacji przy jednoczesnym zachowaniu pozorów, że nic się nie stało i problem nigdy nie istniał. Począwszy od poprawnych określeń, że coś poszło »mniej dobrze«, do piszczącej w uszach ciszy, kiedy już faktycznie coś konkretnie się wylało i nie ma odwrotu. Bo pod dywan zamiata się najlepiej. Z drugiej strony naród, który ceniony jest za szczególne umiejętności pracy w grupach, potrafi tak skutecznie klepać godzinami o niczym. Suchot można się nabawić”, pisze na blogu Karolina Johansson, Polka mieszkająca w Szwecji.
Samotny jak Szwed?
Problemy ze zdobyciem sympatii i zaufania Szwedów mają nie tylko imigranci. Okazuje się, że sami Szwedzi stają się coraz bardziej samotni. Nie tak dawno głośnym echem w kraju odbił się list 35-letniej Anny Kumlin, opublikowany na łamach tabloidu „Expressen”. Kobieta z małej miejscowości w północno-zachodniej Szwecji przyznała w nim, że dojmująca samotność skłaniała ją do popełnienia samobójstwa. Historia jest tym bardziej poruszająca, że Anna to samotna matka. „Kiedy wchodzę na Facebooka i oglądam zdjęcia ludzi, którzy spędzają czas ze swoimi przyjaciółmi, pęka mi serce. (…) Co robię źle? Dlaczego wszyscy się mnie boją? Dlaczego nikt nie chce spędzać ze mną czasu?”, pytała.
Przeglądając internet, kobieta natknęła się w końcu na społeczność „samotnych przyjaciół”. To uświadomiło jej, że w Szwecji ludzi z takim problemem jest o wiele więcej. Według Statistiska centralbyrån (odpowiednik GUS), aż 14% Szwedów czuje się osamotnionych. Co więcej, w sierpniu 2015 r. bank HSBC uznał Szwecję za kraj, w którym obcokrajowcom najtrudniej zdobyć przyjaciół.
Z drugiej strony należy odnotować, że po publikacji listu w „Expressen” do Anny Kumlin odezwało się 80 osób, które chciałyby nawiązać z nią bliższą znajomość. Szwedzi cały czas znajdują się w czołówce narodów deklarujących gotowość pomocy uchodźcom. Tylko w ubiegłym roku przyjęli ich 190 tys. Nie zapominajmy także, że Szwecja od lat zajmuje wysokie miejsce w rankingach „najszczęśliwszych krajów” oraz krajów o najlepszej jakości życia. Z sąsiadami z północy nie jest więc tak źle. Ale mogliby nad sobą popracować. Dla własnego dobra.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy