Alarm dla AWS

Autor: Krzysztof Wolicki | 31 stycznia, 2000

Wiele wskazuje, że Unia Wolności prowadzona przez Balcerowicza zrobi, co tylko zdoła, by pomóc Krzaklewskiemu w pacyfikacji jego partii Po tym, jak minister Wąsacz mimo mikrej postury ledwo, ledwo przeczołgał się pod sejmową gilotyną, w me­diach ogłoszono “Alarm dla AWS” i koalicyjnego rządu – 68 posłów AWS, którzy siedzieli na sali sejmowej i nie poparli swego ministra, uznano za „po­słańców z ostatnim ostrzeżeniem”. Po­sypały się opinie i komentarze. I co za zdumiewająca zgodność! Wszyscy zin­terpretowali owe ostatnie ostrzeżenie jako kryzys systemu kierowania w AWS (i rządzie) i związany z nim kryzys zaufania do kierowniczych po­staci tej formacji. Na ogół do wymiany odsyła się premiera, ale nie brak też głosów, że czas wymiany zderzaków (Wałęsa dixit w 1990 r.) już się skoń­czył i że największy zawód sprawił swym zwolennikom sam Marian Krza­klewski. To jego więc trzeba wymienić, ale nie ma na kogo, a terminy naglą. Może więc wystawić pod ogień elekto­ratu samego szefa, przynajmniej zyska się na czasie. A zatem: Krzaklewski na prezydenta, Płażyński na premiera, Bu­zek w ambasadory? W tym duchu można długo, lecz nie warto. Koncentrowanie uwagi na awa­riach systemu kierowania i mankamen­tach kadrowych w ekipie AWS jest sposobem na omijanie oczywistego – zdawałoby się – faktu, że kryzys ujaw­niony przez dezercje poselskie w bitwie o Wąsacza jest kryzysem politycznym i że chodzi w istocie o   wotum nieufności dla polityki AWS i koalicji. Nikt przecież nie zaprzeczy, że 68 zbuntowanych posłów działało pod na­ciskiem swoich środowiskowych (bar­dzo rozmaitych!) elektoratów i że z ko­lei to niezadowolenie wyborców było dla parlamentarzystów dobitnym. do­wodem, co konkretnie znaczą suche liczby sondaży. Na pewno nie to, jak powinny się toczyć obrady klubu parla­mentarnego AWS i nie to, że gdyby Krzysztof Luft był roześmianą piękną dziewczyną zamiast łysiejącym, smut­nym facetem, to Jerzy Buzek rozbły­snąłby w swej roli jak szeryf Gary Cooper w samo południe. Wydaje się ze wszech miar znamien­ne, że politycy Unii Wolności wypo­wiadali się na temat kryzysu najbar­dziej powściągliwie, nawet jeśli starali się nie pchać na pierwszy plan z gorącą obroną ministra Wąsacza, jak to uczy­nił Leszek Balcerowicz; myślę zresztą że jego zapał rozjuszył dodatkowo wrogów Wąsacza w AWS. Powściągli­wość unijnych polityków była tak dale­ko posunięta, że dyskretnie nie podej­mowali nawet tematów, o których od dawna mają gotowy i chętnie używany repertuar kpin i prześmiechów. Nie roz­wodzili się o powszechnym uwłaszcze­niu, polskim koncernie cukrowym, obronie krajowej własności strategicz­nej banków, zbrojeniówki itd. – innymi słowy, o uzasadnieniu wniosku o wo­tum nieufności. Reprezentatywne dla tego wątku było zresztą wystąpienie posła Wende, który w debacie nad wnioskiem reprezentował Unię Wolno­ści. Specjalista od patetycznych prze­mówień sądowych, poseł Wende, prze­szedł sam siebie, kiedy dramatycznie apelował do Macieja Jankowskiego (Maćku!), żeby nie dezerterował z pola walki o Wąsacza – i tak się rozgadał, że prowadzący obrady dwukrotnie go upominał. Mimo jednak, że miał tyle czasu, wytrawny obrońca nic nie po­wiedział na temat, politycznych różnic pomiędzy motywacją wniosku a prak­tyką rządu Buzka – Balcerowicza. I o to zapewne chodziło klubowi UW, gdy właśnie Wendego posyłał na mównicę zamiast któregoś z unijnych specjali­stów. Wiele wskazuje, że Unia Wolności prowadzona przez Balcerowicza zro­bi, co tylko zdoła, by pomóc Krza­klewskiemu w pacyfikacji AWS. Unijni stratedzy już teraz starają się dyskretnie perswadować zaprzyjaźnionym rozmówcom ze Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (SKL- AWS) i z ZChN, żeby nie “szaleli” i nie pogłębiali kryzysu. Politycy z UW zdają sobie przecież sprawę, że Emil Wąsacz realizuje w Ministerstwie Skarbu politykę wytyczoną przez wicepremiera Balcerowicza i że obrona ministra jest z ich strony polityczną samoobroną. Można nawet zadać pytanie, ile Unia gotowa jest dopłacić kierownictwu AWS za utrzymanie kursu. Dziennik “Życie”, skąd red. Wołek czujnie śledzi wiatry, zauważył na przykład, że Unia, która nie tak dawno dała po łapach Pawłowi Piskorskiemu za projekt wspólnych list wyborczych z AWS, te­raz proponuje wystawienie wspólnej kandydatury na prezydenta… W tymże “Życiu” przedrukowano obszerne frag­menty artykułu Aleksandra Smolara ż “Gazety Wyborczej” (24 stycznia), który wziął w obronę lustrację po pol­sku, mimo że “zdarzają się błędy”. “Nikt o zdrowych zmysłach – napisał Aleksander Smolar – nie będzie żądał zniesienia konstytucji dlatego, że nieraz gwałcono jej ducha, jeżeli nie literę”.