Co roku 45 tys. osób pada ofiarą pomyłek lekarskich W Stowarzyszeniu Pacjentów Primum Non Nocere segregatory puchną od listów. Pisze Marta H. z Warszawy: „Syna skierowano do szpitala z powodu braku prawego jądra w mosznie. Po operacji okazało się, że jądra nadal nie ma, a zoperowano jądro lewe”. Beata G., Jaświły: „Urodziłam w domu dziecko. Przybyły lekarz stwierdził zgon, nie badając go, i zawinął w reklamówkę. Po godzinie pielęgniarka, chcąc zważyć „zwłoki”, stwierdziła, że dziecko się rusza”. Anna G., Prudnik: „Mąż zgłosił się z bólem klatki piersiowej i drętwiejącą lewą ręką. Stwierdzono, że to kręgosłup, nie robiąc nawet EKG. Następnego dnia zmarł na zawał serca”. Pewien lekarz opowiada mi dowcip: – Są wśród nas trzy grupy: interniści, którzy wszystko wiedzą i nic nie robią, chirurdzy, którzy wszystko robią i nic nie wiedzą, patolodzy, co wszystko robią i wszystko wiedzą, z tym, że za późno… Brzmi jak z horroru, ale to nie film. Nigdy w Polsce nie zrobiono statystyk pomyłek lekarskich. Według Naczelnego Sądu Lekarskiego, liczba błędów nad Wisłą jest 200 razy mniejsza niż w USA! Z analizy spraw wygranych przez ofiary przed sądem lekarskim wynika, że polscy lekarze popełniają zaledwie 100-200 błędów rocznie. Kolosalna rozbieżność z danymi innych państw sprawia, że w kuluarach mówi się, iż ukrywa się u nas 50-96% pomyłek. W USA co roku z powodu pomyłek lekarskich umiera 100 tys. osób, to piąta przyczyna zgonów. Kolejne 200 tys. zostaje kalekami (raport Harvard School of Public Health). Porównując amerykańskie wyniki do kraju wielkości Polski, można obliczyć, że co roku z powodu (?!) leczenia może u nas umierać 15 tys. osób, a 30 tys. doznawać uszkodzeń ciała. Tymczasem do sądów lekarskich trafia zaledwie ok. 2 tys. pozwów rocznie. Tylko tyle osób upomina się o życie swoje lub bliskich. Co się dzieje z resztą? Kalekami z chustą w brzuchu, ze źle rozpoznanym wyrostkiem, wdowami po zawałowcach, rodzicami dzieci zepsutych przy urodzeniu? Zwyczajnie, nie wierzą w sprawiedliwość. Lekarz też człowiek „K…, odwiążcie go szybko, bo nam się cały spali!”, usłyszał wtedy Paweł Drzewiecki. Przypięty pasami do stołu operacyjnego błagał, żeby ktoś go uwolnił. Paliły się na nim opatrunki, obicie stołu, na którym leża, już zaczęło się topić… Do szpitala w Gorzowie Wielkopolskim trafił na zwykły zabieg hemoroidów. Lekarze znieczulili go od pasa w dół, spryskali krocze chlorkiem etylu, wyciągnęli skalpel elektryczny i… wyszli z sali. Nagle chlorek zapalił się od rozgrzanego skalpela i Paweł zaczął płonąć. Urolog, który zobaczył go przez przypadek, odwiązywał pasy. Spaliło się krocze i pośladki. Tygodniami leżał w pampersie, młody zdrowy chłopak. Od tamtej pory jest bezpłodny i oszpecony, nie pójdzie nawet na basen. W sądzie walka trwała na noże. Paweł wnosił o 90 tys. zadośćuczynienia, po trzech latach szarpania dostał 30 tys. w drodze ugody. Chirurgia to w Polsce specjalizacja o największym zagrożeniu błędem (29%.). Najczęstsze pomyłki to zabieg na niewłaściwym pacjencie, operacja narządu po odwrotnej stronie, pozostawione ciało obce, oparzenia sprzętem lub środkami chemicznymi. Dalej w tym rankingu ryzyka plasuje się ginekologia i położnictwo (22%), potem ortopedia (21%). Tylko 20% nieszczęść następuje z winy sprzętu, 80% to wina człowieka. Ale nie błąd. To słowo nie istnieje w kodeksie etyki lekarskiej. Jest – zdarzenie niepożądane. Gdy przed stołem operacyjnym staje prof. Krzysztof Bielecki, chirurg z warszawskiego szpitala im. Orłowskiego, jeszcze w ostatniej chwili pyta: „Czy pan nazywa się…?, Czy robimy operację przepukliny? Lewa czy prawa strona?”. Żeby się nie pomylić. Bo człowiek jest człowiekiem. – Tak, zawsze jest ten strach – opowiada. – W chirurgii liczy się czas, nikt się nie zastanawia, co by było gdyby, jak na internie czy psychiatrii. Ale nie da się przewidzieć wszystkiego, bo operacja to praca wielu ludzi. Ktoś zakręca wodę urologom, którzy operują pod ciśnieniem, i następuje krwotok, konserwator nie wymienia filtrów bakteriobójczych i dochodzi do zakażenia, pracownik gazowni myli rurki i zamiast tlenu podłącza dwutlenek węgla. Miałem pacjenta na stole, gdy nastąpiła awaria prądu, a agregaty się nie włączyły, bo ktoś je ukradł. Umarł. Czy jestem winien? Operuję 45 lat. Na pewno zdarzyło się,
Tagi:
Edyta Gietka
