Sylwetki
Staram się nie być furiatem
Cezary Pazura zadebiutował w „Czarnych stopach” Waldemara Podgórskiego. Dwie drugoplanowe role w filmach „Kroll” Władysława Pasikowskiego i „Tato” Macieja Ślesickiego zostały nagrodzone na festiwalu w Gdyni. Kreacja w „Psach 2” Pasikowskiego przyniosła mu międzynarodową nagrodę. Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły? – Gdy opuściłem dom rodzinny i poszedłem na studia. Nagle zrozumiałem, że nikt nigdy już nie poda mi rano zupy mlecznej. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje? – Długi korytarz na strychu szkoły,
Ze światem na ty
Ryszard Kapuściński: Przede wszystkim czuję się tłumaczem. Tyle że nie z języka na język, tylko z kultury na kulturę Nie mógł wymyślić pierwszego zdania do „Cesarza”. Udręczony położył się na podłodze w swej pracowni na strychu warszawskiego domu i z tej żabiej perspektywy przypomniał mu się Lulu z Etiopii, który lał, gdzie popadnie. Od likwidowania mokrych plam na butach najjaśniejszego był ścierkowy. Razem z innymi dworzanami opowiadał Ryszardowi Kapuścińskiemu o swej służbie. Reporter podniósł się z podłogi, usiadł przy biurku. Znalazł wreszcie początek
Nie wybaczam tylko sobie
AGNIESZKA WAGNER Agnieszka Wagner aktorka. Ostatnio znana publiczności z roli Poppei w „Quo vadis” Jerzego Kawalerowicza. Mimo młodego wieku grała już u wybitnych reżyserów: u Andrzeja Wajdy w „Pierścionku z orłem w koronie”, w „Ciemnej stronie Wenus” Radosława Piwowarskiego, u Janusza Majewskiego w „Siedlisku”, u Andrzeja Żuławskiego w „Szamance” i w „Pożegnaniu z Marią” Filipa Zylbera. 1. Kiedy Pani zrozumiała, że jest już dorosła? – Nie było takiego przełomowego momentu, z czego wniosek, że albo zawsze czułam się dorosła, albo jeszcze
Krzysztof Ibisz – charyzmatyczny czaruś
CHARAKTER (Z) PISMA Uwodzący silnym magnetyzmem mimo bezbarwnej powierzchowności ma nieco dziwaczną osobowość – żyje w błędnym kole własnej wyobraźni, pełen rozlicznych apetytów. Pożąda uznania. Poza tym nie wie, czego tak naprawdę pragnie, bo wielość możliwych opcji utrudnia mu jednoznaczne wybory celów. Nieraz zagubiony potrzebuje, by nim pokierować. Nadwrażliwy, chętnie rozmyśla o swoich wielkich, nader zagmatwanych namiętnościach. Często bywa nadąsany, lecz z drugiej strony, łatwo można wprowadzić go w dobry humor. Pismo
Nie lubię uroczystych kolacji
Jerzy Trela Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły? – Cały czas próbuję to zrozumieć. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje? – Okazało się, że to odbita w szybie maska, którą dostałem na gwiazdkę. 3. Czy płakał Pan kiedyś z miłości? – Zbyt intymne to pytanie. 4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Pana z równowagi? – Raczej nie daję się wyprowadzić z równowagi, chociaż wiele rzeczy mnie drażni. 5. Czy ma Pan taką osobę, której nigdy nie wybaczy?
Janusz Głowacki – żarliwy szczęściarz
CHARAKTER (Z) PISMA Jest to typ podróżujący. Z wypraw czyni swoją dziedzinę, esencję życia. Ten myśliwy, władca, ma skłonności do liczenia na szczęśliwą gwiazdę. Szczery, odważny, zapalczywy i hojny – bywa jednak nieostrożny, nieugięty, samolubny i nadmiernie impulsywny. W pracy jawi się jako człek błyskotliwy – pod warunkiem że sam jest sobie panem. Nie może żyć bez nieoczekiwanych sytuacji. Uwielbia wyruszać w świat przygód, nie wiedząc, co go czeka. Lubi kusić los, goniąc za szczęściem. Nie cierpi hipokryzji,
Jestem zbyt niecierpliwy
Michał Bajor Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły? – Bardzo wcześnie. Ponieważ wcześnie rozpoczęły się etapy mojego zawodowego życia. W wieku 16 lat międzynarodowy festiwal w Sopocie, rok później jedna z głównych ról u Agnieszki Holland w „Wieczorze u Abdona”. Itd., itd. Szybko odebrałem sobie na własne życzenie uciechy młodzieńczości. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje? – Miałem radosne i bardzo rodzinne dzieciństwo. Nie przypominam sobie czegoś przykrego. 3. Czy płakał
Edward Redliński – wojowniczy entuzjasta
CHARAKTER (Z) PISMA To człowiek aktywny, dynamiczny i… urodzony pod szczęśliwą gwiazdą. Główne wady: przesadnie wymagający, niecierpliwy, nietolerancyjny. Lubi być wyrocznią. Najsłabszym jego punktem jest brak zręczności dyplomatycznej. Lubi służyć pomocą w ciężkich chwilach. Nie cierpi wytrwale czekać. Uwielbia science fiction, istoty pozaziemskie, przestrzeń kosmiczną – słowem, wszystko, co ma się nijak do naszej szarej rzeczywistości. Wprawdzie nie ma to nic wspólnego z grafologią, ale forma „Nie wolno Pani” sugeruje dobitnie, iż dyplomatą pan
Komputer to mój wróg
Kwestionariusz Jan Englert Kiedy Pan zrozumiał, że jest już dorosły? – Chyba za wcześnie. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Pana prześladuje? – Ruiny getta i Starego Miasta w Warszawie. 3 Czy płakał Pan kiedyś z miłości? – Otarłem się o łzę. 4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Pana z równowagi? – Chamstwo. 5. Czy ma Pan taką osobę, której nigdy nie wybaczy? – Mam, ale raczej z życia publicznego niż prywatnego. 6. Czego ma Pan za dużo? – Wywiadów!
Ojciec trędowatych
Polski kandydat do Pokojowej Nagrody Nobla, o. Marian Żelazek, poświęcił się napiętnowanym i odrzuconym To jego „nie łam się, jakoś z tego wyjdziemy”, wypowiadane do współwięźniów z jakimś takim przekornym uśmiechem, poparte klepnięciem twardej od nagniotków dłoni, może niejednemu z nas uratowało życie – mówi ojciec Bruno. Bo kto się poddał i przestawał wierzyć, że przeżyje, ten ginął. Marian umiał podtrzymywać ludzi na duchu. Czuli jego siłę i szukali w nim oparcia. O. Bruno Kozieł
