To miejsce jest uważane za jedno z najpiękniejszych w Polsce. A więc jest świetnym towarem Kelnerki, sprzątaczki, administracja – kobiety. One bały się od dawna, że stracą pracę, choć pracują najlepiej jak potrafią, a instytucja, w której są zatrudnione, ma się dobrze. Że wylecą na bruk, bo ktoś ma własny pomysł na Dom Dziennikarza w Kazimierzu nad Wisłą. Lęk trwa od dawna, ale w czerwcu pojawiły się konkretne pogłoski. A według nich, pracownicy Domu Dziennikarza – 20 osób – otrzymają zwolnienie grupowe. To nadweręży Dom, który jako firma sam upadnie. – W najgorszych snach nie przewidywałam czegoś takiego – mówi jedna z pracownic Domu. Sprawa istniała od czterech lat. Wtedy to ówczesny prezes, Andrzej Sawicki z Krakowa, wraz z kancelarią braci Labbe rozpoczął zabiegi o przejęcie Domu Dziennikarza w użytkowanie wieczyste. Wtedy przedsiębiorstwo, jakim jest Dom Dziennikarza, można by sprzedać, wydzierżawić, wnieść jako aport do spółki. Zrobić z nim wszystko. Już w 1997 r. w wywiadzie dla “Dziennika Wschodniego” dyrektor Domu (od 1974 r.), Witold Mazurkiewicz, mówił: – Wiem, że do Urzędu Rejonowego w Puławach wpłynęła oferta kupna Domu Dziennikarza, którego dzierżawcą jest Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. Wiem także, że przyszłość Domu jest przedmiotem rozmów SDP z Urzędem Rejonowym. Bardzo chciałbym, aby dziennikarze określili precyzyjnie stanowisko w tej sprawie, gdyż niejasna sytuacja prawna obiektu uniemożliwia nam działania, zwłaszcza inwestycyjne. A te są niezbędne. Ten apel pozostaje aktualny do dziś. W następnych latach polityka mieszała się z innymi wydarzeniami. Andrzej Sawicki nie mógł dłużej pełnić funkcji prezesa, bo zajęła się nim prokuratura. Odbyły się wybory do parlamentu i w Kazimierzu pojawiła się Agnieszka Romaszewska-Guzy. Sugeruje wojewodzie lubelskiemu, K. Michalskiemu, by ten nieodpłatnie przekazał nieruchomość SDP. Seria wyjazdów do wojewody była nieudana, w końcu został on odwołany, choć oczywiście nie w związku ze sprawą Domu Dziennikarza. Już w styczniu 1999 r. Agnieszka Romaszewska zamieszkała w Domu Architekta SARP, największym konkurencie Domu Dziennikarza na rynku hotelowym w Kazimierzu. Odbyła serię spotkań z burmistrzem miasta, chce zorganizować dyskusję nt. funkcjonowania Domu Dziennikarza. Przedstawia się jako likwidator Domu. W czerwcu 1999 r. Agnieszka Romaszewska rezygnuje z funkcji skarbnika SDP. Do kolejnego wojewody lubelskiego zaczynają jeździć kolejni szefowie SDP – pełniąca obowiązki prezesa Krystyna Mokrosińska i jej zastępca, Andrzej Krajewski. Kolejny pomysł, z którym władze SDP wkroczyły w rok 2000, to próba przejęcia Domu w użytkowanie wieczyste przez miejscowy kapitał Zakładów Azotowych w Puławach. Istniejąca tam spółka prywatna “STO ZAP Puławy”, prowadzona przez działacza związków zawodowych, wessałaby Dom Dziennikarza. Pomysł wydaje się dziwaczny także dlatego, że “STO ZAP Puławy” prowadził w zakładach stołówkę. Prowadził, bo niedawno upadł, więc dobrze, że nie zdążył zniszczyć Domu. Ale, tak naprawdę, najważniejszym miejscem, by cokolwiek załatwić, jest Starostwo Powiatu w Puławach. Tylko starosta aktem notarialnym mógłby przekazać Dom. Nieoficjalnie dowiaduję się w starostwie, że urzędnicy chcieliby utrzymać stan aktualny. O Domu słyszę, że to legenda środowiska, która powinna służyć wszystkim. – Jeśli już coś chciano zmieniać, najrozsądniejszą decyzją byłoby powołanie spółki pracowniczej z inwestorem strategicznym, przy udziale SDP – tłumaczą urzędnicy starostwa. Uniemożliwiłoby to jakikolwiek handel majątkiem. Tymczasem wszystkie zakulisowe działania mają prowadzić do utraty Domu. Jednak Krystyna Mokrosińska, wiceprzewodnicząca SDP, zaprzecza. Twierdzi, że nie ma żadnych zakulisowych działań. – Nie chcemy sprzedawać Domu – zapewnia – a tylko usprawnić jego działanie. Przy pomocy splajtowanej stołówki z Puław? Pomysł dość oryginalny. Dwuznaczne poczynania Dom Dziennikarza w Kazimierzu. Kto zna Kazimierz, ten zna to miejsce, bo prowadzi tam mroczny wąwóz Małachowskiego. Dom położony jest na pięknym wzniesieniu, wokół sad, w tle willa, Kuncewiczówka. Tędy wiedzie szlak w dalsze wąwozy, można też polami pójść w stronę Wisły. Dom położony jest wspaniale nie tylko z powodu widoków, wzniesienia, dróżek zachęcających, by nimi wędrować. Ma jeszcze jedną wielką zaletę. Jest bardzo blisko rynku, czyli centrum życia, a jednocześnie, dzięki wąwozowi, jest od rynku odcięty. Stanowi więc prawdziwą oazę spokoju. Dom Dziennikarza. Są z nim związane
Tagi:
Iwona Konarska
