Kościół w państwie rewolucji
W wystąpieniu Franciszka znalazły się słowa pochwały dla działalności Kościoła katolickiego na Kubie, jego wysiłków i ofiar. Była to odpowiedź na krytykę Kościoła ze strony opozycji, zarzucającej hierarchom uległość wobec reżimu.
Rezultatem rewolucji był m.in. przymusowy exodus księży i zakonnic. Zamykano kościoły, likwidowano stowarzyszenia religijne. Dobra kościelne zostały skonfiskowane. Wierzący musieli korzystać z „domów misyjnych”, pomieszczeń udostępnianych przez ludność na cele religijne. Władze nie patrzyły na nie przychylnym okiem. Według danych rządowych, jest ich dzisiaj 2,6 tys., podczas gdy parafii tylko 700.
Metropolita Hawany, kard. Jaime Ortega, w 1965 r. był przez osiem miesięcy internowany w Wojskowej Jednostce Pomocy dla Produkcji (UMAP) razem z homoseksualistami i „pasożytami społecznymi”. Dziś jest zdania, że na Kubie nie ma więźniów politycznych. Taka postawa sprawia, że rola hierarchii kościelnej w życiu społeczno-politycznym Kuby jest oceniana bardzo niejednoznacznie i na samej wyspie, i na Florydzie.
Kard. Ortega doradzał papieżowi w negocjacjach między Kubą a Stanami Zjednoczonymi. Przed wizytą w Hawanie zalecał Franciszkowi powstrzymanie się od spotkań z dysydentami. Mimo ocieplenia w relacjach władza-Kościół od grudnia 2014 r. tylko raz pozwolono Ortedze wystąpić w telewizji i wydano jedną zgodę na budowę kościoła.
Rewolucja powinna być wspaniałomyślna
Tym, co zwraca szczególną uwagę w wystąpieniach papieża Franciszka, są apele o pojednanie. Sam dał temu przykład, odwiedzając Fidela Castro. Rzecznik Stolicy Apostolskiej określił 40-minutową wizytę jako „rodzinną i nieformalną”. Z kolei pytany o tę rozmowę Franciszek odparł: „Nie rozmawiałem z Fidelem o przeszłości. Odczuwanie skruchy jest sprawą bardzo osobistą”. Obaj rozmówcy koncentrowali się na przyszłościowych krokach w procesie normalizacji stosunków kubańsko-amerykańskich oraz problematyce ochrony środowiska, o której Fidel pisał parę lat temu, a teraz tak bliskiej papieżowi.
Wynikiem papieskich wizyt na Kubie zawsze były zwolnienia więźniów. Przy okazji pielgrzymek Jana Pawła II i Benedykta XVI uwalniano więźniów politycznych, tym razem z więzienia wyszło ok. 3,2 tys. osób odsiadujących kary za przestępstwa pospolite. Chociaż to konkretny rezultat wizyty, Kościół kubański jest oskarżany o obojętność wobec losu prześladowanych. Papież próbował go bronić, mówiąc, że pracuje on „spokojnie i praktycznie” i że zobowiązał hierarchię do kontynuowania działalności w tym kierunku.
Jakie jeszcze mogą być efekty wizyty papieża Franciszka? Ważne jest nie to, co zrobi papież, ale to, czy władza rewolucyjna otworzy się na demokrację. W tym przypadku słowa niewypowiedziane przez papieża mają większe znaczenie niż apele Jana Pawła II i Benedykta XVI. Najcięższe słowa, jakie usłyszał od Franciszka Raul Castro, to stwierdzenie, że „rewolucja powinna być wspaniałomyślna”. Słowa mocne z punktu widzenia teologicznego, ale nic nieznaczące politycznie. Tym, czego mogą się spodziewać Kubańczycy w najbliższym czasie, jest z pewnością turystyczne tsunami z Północy. Przewiduje się, że na wyspę przyjedzie ok. 3 mln turystów.
Autor jest wykładowcą w Centrum Studiów Latynoamerykańskich UW
Foto: AFPEASTNEWS
Strony: 1 2
Rezultatem tych wszystkich „misji” i innych pseudodyskusji będzie oczywiście demontaż kamunizmu i powrót kapitalizmu na Kubę. A jak było dawniej pamiętają jeszcze starsi mieszkańcy tego kraju.
Od pewnego czasu zaczyna nudzić mnie ten nasz Franciszek. Mam co do niego bardzo dziwne odczucia. Nie powinien mieszać się do polityki. Najgorsze jest że dokładnie nie wie co mówi bo jest już za stary a na polityce się nie zna. Kiedy był w USA, stał się pośmiewiskiem. Nie takiego przywódcę duchowego oczekujemy. Należy nam się ktoś z większym autorytetem.