Bank, jeśli mu na tym zależy, potrafi szybko zniszczyć każdą firmę Jak można skutecznie doprowadzić do upadku dobrze prosperującą firmę? Wydaje się, że sztukę tę doskonale opanowały banki działające w Polsce. Nagła zmiana warunków kredytowania potrafi wywrócić każde przedsiębiorstwo. Dlaczego jednak bank miałby niszczyć zakład, który kredytuje, dobrze przecież na tym zarabiając? Na przykład, dlatego, by doprowadzona do ruiny firma zwolniła miejsce na polskim rynku dla konkurenta, pochodzącego z tego samego kraju co bank. A ponieważ prawie wszystkie polskie banki zostały już przejęte przez zagranicznych właścicieli, mogą one skutecznie pilnować swych narodowych interesów. Wbrew bowiem znanemu powiedzeniu, kapitał jak najbardziej ma narodowość i umie o nią dbać. W ubiegłym roku upadł ważny producent aut dostawczych wytwarzający samochody Lublin i Honker. Zapewne najbardziej skorzysta na tym Fiat (modele Ducato i Professional) oraz jego marka Iveco. Mechanizm bankructwa był podobny jak w przypadku znanych zakładów Malma produkujących makarony. Na upadku Malmy skorzystała włoska firma Barilla. W obu przypadkach upadłe przedsiębiorstwa były kredytowane przez włoski (kiedyś polski) bank Pekao SA. Rosjanie wrócili Lublin to marka znana od ponad półwiecza. W 1938 r. zapadła decyzja o budowie fabryki samochodów ciężarowych, ale wojna przerwała prace. Na początku lat 50. w Lublinie rozpoczęto produkcję lekkiej ciężarówki GAZ 51 na licencji radzieckiej, której dano nazwę miasta nad Bystrzycą. Zastąpiły ją potem polskie już lubliny, a także żuki (w latach 1959-1998 wyprodukowano prawie 600 tys. aut tej marki). Reformy Balcerowicza doprowadziły zakład na skraj upadku, by się ratować, fabryka rozpoczęła montaż osobowego Peugeota 405, skonstruowano także zupełnie nowego, dostawczego Lublina. W 1995 r. zakłady kupił koncern Daewoo. Rozpoczęto wytwarzanie kolejnych wersji nowego samochodu dostawczego (Lublin II i Lublin III), montowano osobową Nexię, terenowe Musso i Korando, z Poznania przeniesiono produkcję wojskowego Honkera. W 2001 r. koreański gigant zbankrutował, a zakłady w Lublinie ogłosiły upadłość. Ich syndykiem przez cały czas pozostaje Leszek Liszcz. Niewykluczone, że do powierzenia mu tej atrakcyjnej funkcji przyczynił się fakt, że jest mężem Teresy Liszcz, w 2001 r. senator z Lublina, przedtem wpływowej posłanki z AWS, Porozumienia Centrum, a wcześniej ze Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W upadłej firmie wytwarzanie lublinów wznowiła najpierw andrychowska Andoria. W 2003 r. przetarg na sprzedaż praw do produkcji tych samochodów wygrało konsorcjum Intrall z rosyjskim kapitałem, które powołało spółkę-córkę Intrall Polska. W ten sposób po ponad 50 latach Rosjanie znowu zaczęli produkować auta w Lublinie. Miłe złego początki Z taśm produkcyjnych, wydzierżawionych przez Intrall Polska od syndyka Leszka Liszcza, zjeżdżały dostawcze lubliny III i wojskowe honkery, ale już w 2004 r. stworzono Ośrodek Badawczo-Rozwojowy, gdzie skonstruowano prototyp nowoczesnego auta dostawczego Lubo. Anatolij Lejrich, przewodniczący Rady Nadzorczej Intrallu, zapowiadał, iż wkrótce rozpocznie się produkcja seryjna nowego pojazdu, która doprowadzi do powstania całej rodziny różnych wersji samochodów Lubo. Zatrudnienie, wynoszące w 2006 r ponad 500 osób, w 2009 r. miało się zwiększyć do ok. 1,6 tys. osób. W Lublinie rosła konkurencja dla włoskich modeli… Od początku swej działalności spółka Intrall Polska korzystała z usług włoskiego banku Pekao SA. Współpraca układała się pomyślnie, bo spółka uzyskiwała kredyty obrotowe w oczekiwanej wysokości – i terminowo je zwracała. Intrall Polska, wytwarzający prawie 2 tys. aut Lublin III rocznie i otrzymujący ok. 13 mln zł odnawialnego kredytu obrotowego na bieżącą działalność, był najważniejszym klientem Pekao SA w Lublinie. Uruchomienie produkcji nowego samochodu Lubo wymagało niemałych nakładów. Pekao SA, spośród kilku innych banków, zaoferował spółce Intrall Polska najlepsze warunki udzielenia kredytu inwestycyjnego. Sporządzono biznesplan, a w lipcu 2006 r. obie strony podpisały warunki finansowania nowej inwestycji. Dokument przewidywał, że bank weźmie na siebie refinansowanie części środków własnych wyłożonych przez spółkę przed otrzymaniem kredytu. Spółka miała zaś oddać w zastaw cały majątek oraz własność intelektualną: opracowania dotyczące Lublina III i nowoczesnej rodziny samochodów Lubo. Bank
Tagi:
Andrzej Leszyk
