Iga Cembrzyńska wybitna aktorka, piosenkarka, producentka filmów. Zagrała ok. 50 znaczących ról teatralnych i tyleż filmowych; wiele nagrodzonych, m.in. Srebrną Maską, Złotym Ekranem i Nagrodą Wielkiego Felliniego. Kiedy Pani zrozumiała, że jest już dorosła? – W Wyższej Szkole Aktorskiej, w akademiku… Pozbawiona opieki rodziców musiałam sobie radzić sama, a nie było to łatwe. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Panią prześladuje? – Wojna, późna jesień, rzeka, noc. Po Wiśle w głębokiej czerni, rozświetlonej artyleryjskim ostrzałem, płynie długie czółno. W tym czółnie mój ranny ojciec, dziewięć kobiet, ja i koza. Ojciec gubi wiosła… Płyniemy z biegiem rzeki w stronę huku dział. Trafiamy na małą wyspę… Jesteśmy ocaleni. 3. Czy płakała Pani kiedyś z miłości? – Tak, strasznie! Miałam 16 lat, zakochałam się bez wzajemności. Chciałam popełnić samobójstwo, połknęłam 10 aspiryn. Myślałam, że ta dawka mnie uśmierci. 4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Panią z równowagi? – „Ale jaja!.. Ja pierdzielę… Zajebiście…” – słownictwo naszych milusińskich, intensywnie popularyzowane przez programy typu reality show. Ja to p… 5. Czy ma Pani taką osobę, której nigdy nie wybaczy? – Nie wybaczam chamstwa, głupoty, nietolerancji. 6. Czego ma Pani za dużo? – Kilogramów. Niby nic, bo tylko pięć, ale schudnąć jest mi bardzo trudno, bo to niby nic!… 7. W życiu nie ma nic lepszego niż… – …szczęście. W domu, w zawodzie, w miłości. 8. Brak mi pewności siebie, kiedy… – Zawsze! Dlatego nadrabiam to energicznością i apodyktycznością. 9. Starość to… – …ostatni przystanek na długiej drodze rozczarowań. 10. Czym jest dla Pani fresk Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”? – Wolę „Monę Lisę” tego artysty. Jej reprodukcja przez cztery lata wisiała nad moim łóżkiem w akademiku. Zadziwiała mnie i zachwycała. Była też powierniczką moich sekretów… 11. Przed jaką pokusą nie jest Pani w stanie się wybronić? – Największą pokusą dla mnie jest uwodzenie publiczności, kiedy bryluję na scenie. 12. Z kim chciałaby Pani zjeść uroczystą kolację? – Niestety, z tymi, którzy już nie żyją… Juliuszem Burskim, Jankiem Himilsbachem, Zdziśkiem Maklakiewiczem, moim ojcem i kilku innymi przyjaciółmi zza świata. 13. Praca, jakiej by się Pani nigdy nie podjęła? – Praca w rzeźni. 14. Od kogo nauczyła się Pani najwięcej? – Od moich profesorów: Ryszardy Hanin, Haliny Mikołajskiej, Jana Świderskiego, Zofii Małynicz, Ludwika Sempolińskiego i Aleksandra Bardiniego .To byli wspaniali ludzie i wspaniali artyści. 15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjęła Pani w swym życiu? – Że będę zdawać do Wyższej Szkoły Aktorskiej, wiedząc, że jest 30 miejsc, a kandydatów 1000. 16. Czy lubi Pani wyobrażać sobie, co by Pani zrobiła, gdyby ponownie mogła przeżyć swoje życie? – Drugie życie… bardzo proszę… Ale warunek: tym razem nie będę aktorką, tylko wybitnym dyrygentem. Komunikowanie się z ludźmi poprzez muzykę jest bardziej uniwersalne. 17. Czy ogląda się Pani w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność? – Zawsze. Każda aktorka ocenia siebie w lustrze przed wejściem na scenę. Na tym też polega to nasze „aktorskie odbicie”! 18. Czy była Pani kiedyś u wróżki? – Nigdy. Sama wróżę… W teatrze życia rola wróżki jest bardzo interesująca. 19. Czy ściska Panią w gardle, gdy słyszy Pani narodowy hymn Polski? – Tak, ale irytuje mnie, kiedy nasz hymn jest nadużywany, np. w reklamie. 20. Czy czuje się Pani duszą towarzystwa? – Przy mężu nie, bez męża tak! 21. Jak się Pani zachowa, gdy ktoś obcy zostawi Panią na chwilę samą w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce? Przerzuci Pani kartki? – Skorzystam z tego, że jestem sama i zadzwonię do męża. 22. Jaką chciałaby Pani pozostać w pamięci przyjaciół? – Igą Cembrzyńską. Share this:FacebookXTwitterTelegramWhatsAppEmailPrint
Tagi:
Helena Kowalik
