Zaraz po I wojnie światowej naczelnik państwa Józef Piłsudski powołał Komisję Kodyfikacyjną mającą przygotować podstawowe dla polskiego porządku prawnego ustawy. Inicjatywę naczelnika, który wyznaczył pierwszych 44 członków tego gremium, przejął później Sejm Ustawodawczy, który komisję powołał specjalną ustawą, jako organ sejmowy. Trzeba pamiętać, że niepodległe państwo polskie po 1918 r. powstało ze scalenia ziem, które dotąd należały do trzech państw zaborczych i na których obowiązywały trzy (a nawet cztery, o czym za chwilę) systemy prawne. W dawnym zaborze rosyjskim obowiązywał kodeks karny rosyjski z 1905 r., w Galicji ustawa karna austriacka z 1853 r., a w dawnym zaborze pruskim ustawa karna pruska z 1871 r. Na skrawkach Spiszu i Orawy, które przed I wojną światową należały do Królestwa Węgier, części składowej c.k. monarchii (to „k” dotyczyło Węgier), obowiązywało prawo węgierskie. Ujednolicenie polskiego prawa było wymogiem praktycznym, dość wyobrazić sobie, że w Krakowie obowiązywało prawo austriackie, a w położonym o mniej więcej 15 km na północ Ojcowie czy Słomnikach już prawo rosyjskie. W jednej połowie Wielkopolski prawo pruskie, w drugiej rosyjskie itd. Oprócz wymiaru praktycznego stworzenie nowoczesnego systemu własnego prawa i wyrugowanie z użycia prawa zaborczego było zadaniem o charakterze moralnym i patriotycznym. Do komisji powołano
Tagi:
Jan Widacki
