Wpisy od Przemysław Szubartowicz
Raz morfinista, raz proboszcz
Takich księży i takich wójtów jak w „Ranczu” jest w Polsce cała masa. I właśnie to jest chyba główny powód popularności Z Cezarym Żakiem rozmawia Przemysław Szubartowicz – Zmartwił się pan, że w 2008 r. nie będzie wystawy Expo we Wrocławiu? – O tak, i to z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że polskie miasto nie będzie mogło zaistnieć na arenie międzynarodowej. A po drugie, Wrocław jest moim miastem, spędziłem tam sporą część życia, bardzo lubiłem tam mieszkać. Choć jak przenosiłem
Dwa lata Ujazdowskiego na kulturze
Rządy PiS-owskiego ministra kultury można podsumować jednym słowem: klapa Gdy Kazimierz Michał Ujazdowski po raz drugi w swej karierze obejmował resort kultury w 2005 r., mówił, że w polityce kulturalnej państwa nie jest potrzebna rewolucja. Po dwóch latach jego urzędowania widać, że słowa dotrzymał. Nie poszedł szlakiem swego poprzednika Waldemara Dąbrowskiego, który Ministerstwu Kultury zaczął przywracać należną rangę pośród innych instytucji władzy, lecz ponownie sprowadził je do roli kwiatka do kożucha, jaką odgrywało za poprzednich jego rządów
Lizodupek trzyma się mocno
Wszystko się trzyma niewzruszone, a najmocniej głupota. Teraz w rozkwicie, bo „śpiewać każdy może”, rządzić też Z Olgą Lipińską rozmawia Przemysław Szubartowicz – Wierzy pani w cuda? – Skąd panu to przyszło do głowy?! – Bo po ostatnich wyborach polska inteligencja odetchnęła z ulgą, jakby stał się jakiś cud. – Wie pan, ja już dosyć długo żyję i do każdego zbiorowego entuzjazmu podchodzę z dystansem. Największa radość była podobno w ’56 r., kiedy ukochany Gomułka doszedł
Szum nowej płyty
Czy artyści cierpią na syndrom inżyniera Mamonia? 10 grudnia ukazuje się najnowszy album znanego twórcy muzyki elektronicznej Jeana-Michela Jarre’a zatytułowany „Oxygene”. Najnowszy? I tak, i nie. W rzeczywistości bowiem płyta ta ukazała się po raz pierwszy równo 30 lat temu jako debiut artysty, który go rozsławił, a dziś uznawana jest za kamień milowy muzyki współczesnej. Teraz Jarre zdecydował się wznowić swój debiut, ale nie w oryginalnej, ulepszonej technicznie wersji, jak to często obecnie się praktykuje,
Łomot świata, spokój ducha
Michał Bajor Chciałbym w kinie obejrzeć też taką Polskę, która się uśmiecha, bo i taka istnieje, a my uwielbiamy smutek – W tym roku skończył pan 50 lat, minęła też 20. rocznica wydania pierwszej pana płyty. A właśnie ukazał się 15. album zatytułowany „Inna bajka”… – Minęła też 15. rocznica mojej współpracy z Piotrem Rubikiem, który w tym czasie napisał dla mnie w sumie 50 piosenek, a 50. właśnie na najnowszą płytę. Sporo więc tych rocznicowych
Różaniec w kieszeni, irokez dla zmyły
Wielu twórcom zaczęło się wydawać, że za pomocą teatru zmieniają rzeczywistość i że nagle stali się niezwykle odważni Z Tadeuszem Słobodziankiem rozmawia Przemysław Szubartowicz – Nadal pan uważa, że Polska nie jest normalnym krajem, a Polacy normalnym narodem? Kilka lat temu powiedział pan to, odnosząc się do kwestii piętna przeszłości, jakie nad nami ciąży. – Myślę, że historia od 300 lat ciąży nad losem Polski i Polaków. I w tym sensie w moich poglądach nie zaszła zmiana. To historyczne piętno
Kisiel niezgody
Kapituła nie chce, by prestiżowa nagroda kojarzona była z tygodnikiem „Wprost” Nie ma demokracji bez oficjalnych konfliktów – wyrzekanie się konfliktowości to grób demokratyzmu – ta myśl Stefana Kisielewskiego znakomicie wpisuje się w spór, jaki właśnie wybuchł wokół nagrody imienia sławnego pisarza, publicysty i kompozytora. Poszło na noże. A to dopiero początek. Jak mówi jeden z laureatów Nagrody Kisiela, Wiesław Uchański, szef Wydawnictwa Iskry: – Nastąpiła głęboka inflacja niemal wszystkich nagród, zwłaszcza tych identyfikowanych
Wreszcie trzeźwiejemy
Prof. Janusz Tazbir Powinniśmy przestać ciągle się zastanawiać, ilu nas kiedyś wyrżnięto – Panie profesorze, nawiązując do tytułu pańskiej najnowszej książki „Długi romans z muzą Klio”, chciałem zapytać, czego nauczył on pana o Polsce i Polakach? – Wielu rzeczy, np. tego, że charakter narodowy nie jest czymś niezmiennym, bo zmienia się na skutek warunków historycznych; że przejawia się w momentach przełomowych, ponieważ na co dzień każdy Polak tak naprawdę ma podobny charakter do Francuza, Niemca czy Rosjanina. W XVI w.
Muzyka żyletką cięta
Nieznane nagranie Czesława Niemena Rok 1974. W nowojorskim Bronksie rodzi się hip-hop, Amerykanie oglądają pierwsze odcinki „Kojaka”, na ekranach kin znaczące filmy: „Szczęki” Spielberga, „Chinatown” Polańskiego, „Widmo wolności” Buźuela i „Emmanuelle” Jaeckina. Ze Związku Radzieckiego wyrzucają Sołżenicyna, szwedzka Abba zdobywa światowe listy przebojów, umiera Duke Ellington. W Polsce ukazują się płyty Anny Jantar („Tyle słońca w całym mieście”), Breakoutu („Kamienie”) i Marka Grechuty („Magia obłoków”). Przestają istnieć
Ponad spiekotą epoki
Strachy Na Lachy prezentują zapomnianą stronę twórczości Kaczmarskiego Po śmierci Jacka Kaczmarskiego w 2004 r. było oczywiste, że twórczość tego wybitnego poety i pieśniarza przetrwa próbę czasu i że prędzej czy później sięgnie po nią młode pokolenie muzyków. By odczytać ją na nowo, przepuścić przez własne emocje i wrażliwość, ocalić od zapomnienia. Takich prób było w ostatnich trzech latach wiele, nie wszystkie udane, jak choćby ta zespołu Habakuk, który wykonał piosenki autora „Zbroi” w rytmie reggae. Pomysł, choć wsparty szlachetnymi intencjami,
