Jak dziennikarze „Przeglądu” zapisywali się do różnych partii Większość ugrupowań deklaruje, że liczba osób z partyjną legitymacją tak naprawdę jest sprawą drugorzędną. Liderzy podkreślają, że liczy się jakość, nie ilość. Owszem, dobrze jest pochwalić się przed innymi 100-tysięczną armią zrzeszonych pod jednym sztandarem, ale pożytek z nich bywa niewielki (zysk ze składek jest minimalny), zaś koszty spore, gdyż wiele osób zapisując się do partii, liczy na profity. Postanowiliśmy sprawdzić, czy łatwo dziś zostać członkiem partii politycznej. A przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie, czy poza głosowaniem w wyborach obywatele są jeszcze partiom do czegoś potrzebni. Liga Podejrzliwych Rodzin Warszawska centrala Ligi Polskich Rodzin znajduje się przy ulicy Hożej. Jak na złość narodowcom sąsiaduje ona z miejscem, gdzie urodził się Witkacy – postać przez nich wyklęta. Przekraczamy próg centrali. Ze ściany wodzi za nami wzrokiem portret Dmowskiego otoczony różnymi odmianami miecza Chrobrego – symbolu przedwojennej endecji. W biurze uwija się grupa młodych ludzi. Kiedy mówimy, że chcielibyśmy dowiedzieć się czegoś więcej o ruchu rodziny Giertychów, bo myślimy o zapisaniu się do LPR, podchodzi do nas mężczyzna lat około trzydziestu. Nie przedstawia się, nie interesuje go też, kim my jesteśmy, za to z czekistowską pewnością zadaje nam pytanie: „Byliście już w jakimś stowarzyszeniu albo partii?”. „Nie”, odpowiadamy prawie równocześnie. Dwukrotnie jeszcze żąda potwierdzenia, po czym patrząc nam głęboko w oczy, zaczyna snuć polityczne rozważania. Spotkaniu towarzyszy atmosfera podejrzliwości. Reszta patrzy na nas trochę krzywo. Może dlatego, że nasz ubiór znacznie odbiega od stylu obowiązującego przy Hożej. Tu najwyraźniej panuje moda na krótko ścięte włosy, obcisłe dżinsy, koszule wpuszczone w spodnie i – w przypadku chłopców – wyraźnie uformowane mięśnie. Jeden ma na sobie koszulkę LONSDALE, ulubiony strój prawicowej ekstremy z Niemiec i Austrii. Dlaczego? Proszę zakryć dwie pierwsze i dwie ostatnie litery nazwy tej firmy, a powód stanie się jasny. Pytamy o program dla ludzi młodych. Tymczasem nasz rozmówca mówi długo i monotonnie o budownictwie, drogach i podatku liniowym, a nawet ewentualnej współpracy z Samoobroną, ale „wiadomo, że oni zawsze głosują w Sejmie z SLD”. „Jak moglibyśmy się przydać?”, pytamy. No i tu nasz interlokutor traci pewność siebie. „Właściwie to nie jest teraz dobry czas, może dopiero przy okazji referendum europejskiego?”, słyszymy. Mamy wrażenie, że jego cierpliwość się wyczerpuje. Wreszcie na naszą prośbę daje nam statut i dorzuca telefon do radnego LPR, który ma nas dalej poprowadzić. „Przyjdziecie na kilka spotkań, zadadzą wam pytania i może, może…”. Na miejscu nikt nie informuje nas o tym, że aby zostać członkiem LPR, potrzebujemy dwóch osób wprowadzających. Nasz rozmówca zapomina także powiedzieć, że kandydat musi wypełnić deklarację gwarantującą, iż zgadza się z programem partii, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej pytany jest, co robił w przeszłości (np. podczas stanu wojennego), w jakiej organizacji działał do tej pory, jakiego jest wyznania. Nieoficjalnie dowiedzieliśmy się, że jeśli kandydat nie jest zagorzałym przeciwnikiem integracji z UE, nie ma większych szans na zostanie członkiem LPR. Decyzję o przyjęciu podejmuje zarząd krajowy partii. Unia ludzi Wykształconych Idziemy do Unii Wolności. Po chłodnym przyjęciu w LPR mamy nadzieję, że tu przyjmą nas z otwartymi rękami. W końcu UW powinno zależeć na odbudowaniu szeregów, po tym jak sporo działaczy odeszło do Platformy Obywatelskiej. Teoretycznie też nie trzeba wielu zabiegów, aby dostać się do UW – należy jedynie wypełnić deklarację członkowską. Na szóstym piętrze jednego z budynków przy Marszałkowskiej witają nas plakaty odstające od kanonów liberalizmu. Jeden głosi: „Polak. Katolik. Europejczyk. Naturalne”. W biurze partii zastajemy sympatyczną panią, która stara się wszystko nam objaśnić. Dowiadujemy się więc, jak często odbywają się spotkania kół partyjnych i że UW to „partia ludzi wykształconych”. Ale posiadanie wykształcenia i akces do UW mają swoją cenę, i to wyjątkowo wysoką jak na partyjne wymagania – 30 zł wpisowego, potem 10 zł miesięcznie. Legitymacja partyjna po miesiącu, z podpisem sekretarza gratis. Pytamy o program partii, ale słyszymy tylko, „że właściwie to UW stoi na progu zmian w statucie i w programie, więc może lepiej
