CHARAKTER (Z) PISMA
Pismo pana Pietrzaka jest zbyt duże, bo jego obsesją jest wzór wielkości. Potrzebuje mnóstwo miejsca nie tylko na papierze, lecz także w życiu. Krzyczy przy każdym zdaniu, egzaltowany, pompatyczny (wykrzykniki). Rozmach i zapał (patrz: podpis) mają służyć temu, by osiągać upragnione cele (sukces materialny, rozgłos, uwielbienie ze strony tłumów).
Pisze szybko i niedbale, zamiast kropek stawia wysunięte do przodu przecinki: przedsiębiorczość, pęd do czynu i niechlujne załatwianie zadań są bowiem podstawą jego charakteru. Nie znosi zajmować się drobiazgami – byleby z grubsza zgadzały się generalia. W imieniu „J” łączy się z „a”, tworząc coś w rodzaju „ślimaka”: jego żądza posiadania oraz roszczenia do wielkości, godności, poważania i zaszczytów są grubo przesadzone. Chce imponować i nie poddaje się ani samokrytyce, ani ocenom z zewnątrz. Wystarczą mu komplementy.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy