W świecie zwierząt jedzenie może pomóc w zwiększeniu prestiżu i umocnieniu pozycji w grupie Zwierzęta, które żyją w grupach, robią to dlatego, że bezpieczniej jest wspólnie szukać pożywienia, wydawać na świat i wychowywać młode. Życie w grupach ma też pewne wady, takie jak konkurencja w razie niedostatku. Żyjące w grupach zwierzęta często mają dobrze rozwinięty system porozumiewania się na temat powyższych spraw. Pojedyncze mrówki szukają jedzenia na chybił trafił, kolonie mrówek – według pewnego systemu. Odbywa się to następująco: mrówki zwiadowcy samowolnie udają się na poszukiwanie pożywienia. Kiedy je znajdą, wracają do gniazda, zostawiając po drodze ślad zapachowy. Inne mrówki trafiają po tym śladzie do jedzenia, a po drodze również one pozostawiają ślad zapachowy. W ten sposób trasa do pokarmu zostaje coraz lepiej oznakowana. Starsze mrówki są zręczniejsze w odnajdywaniu jedzenia i najszybszej do niego drogi niż młodsze mrówki. Pszczoły bezżądłowe dysponują bogatym repertuarem czynności mających na celu przekazywanie sobie nawzajem lokalizacji pożywienia. Tańczą, wydają dźwięk i używają skomplikowanych sygnałów chemicznych, na które składają się różne zapachy, jak słowa w zdaniu. Pewne gatunki pszczół bezżądłowych preferują sygnały chemiczne – ślady zapachowe z feromonami – z własnego gniazda. To jest wyuczone, nie wrodzone. Poszczególne zwierzęta dzielą się też ze sobą pokarmem. Rodzice żywią swoje młode, lecz także inne zwierzęta z grupy mogą sobie pomagać, niekiedy nie domagając się od razu niczego w zamian. Często oczekuje się, że inni będą robili to samo – nazywamy to altruizmem wzajemnym. Wampiry (nietoperze) wykazują bardzo osobistą formę altruizmu wzajemnego. Żywią się krwią ssaków, na której poszukiwanie udają się nocą. Umierają, jeżeli przez 70 godzin pozostają bez pożywienia, dlatego wampiry, które jadły, żywią swoich współtowarzyszy z grupy, którym się mniej poszczęściło, i przekazują im krew w pysku. Zwykle odbywa się to między krewnymi, ale nie zawsze. U rudawki gromadnej (Pteropus rodricensis) samiczki pomagają innym samiczkom przy porodzie, mimo że nie są spokrewnione. Okrzyki alarmowe też zresztą stanowią formę altruizmu wzajemnego: okrzyk przyciąga uwagę, a celem jest pomoc innym. Kiedy robią to wszystkie zwierzęta w grupie, bezpieczeństwo grupy wzrasta. Krzyczący wydają okrzyki, ponieważ inni też to robią, i w ten sposób współpracują. Na tej samej zasadzie działa iskanie, dodatkowo wzmacniając więzi między poszczególnymi osobnikami. Nawyki żywieniowe dostarczają nam też wiedzy na temat pamięci określonych gatunków zwierząt. Szympansy pamiętają dobre drzewa owocowe sprzed trzech lat i wracają, żeby sprawdzić, czy znowu wiszą na nich smaczne owoce. Lemury, które żywią się głównie owocami, mają lepszą pamięć niż osobniki z ich gatunku stosujące inną dietę. Ponieważ owoce są dostępne tylko przez określoną część roku i tylko w niektórych miejscach, lemury te muszą lepiej zapamiętywać położenie jedzenia. Sikory, wrony i sójki zwyczajne chowają pożywienie jesienią i zapamiętują, gdzie leży, żeby zimą mogły je odnaleźć. Modrowronki zaroślowe strategię chowania pokarmu dostosowują do sytuacji: kiedy inne osobniki ich gatunku patrzą, zjadają go od razu, natomiast kiedy znajdują się w zasięgu słuchu, cichutko go chowają. Oznacza to, że stosują projekcję doświadczenia: rozumieją, że inne ptaki ukradną jedzenie, kiedy zobaczą, gdzie zostało ukryte, i antycypują tę sytuację. Jedzenie może też pomóc w zwiększeniu prestiżu zwierzęcia i umocnieniu jego pozycji w grupie. Koguty jedzą w ciszy, dopóki w pobliżu nie ma kur. Kiedy te się pojawią, samce wydają okrzyki na temat znalezionego przez siebie pożywienia w nadziei, że to zwiększy ich prestiż. Czasem używają okrzyku odnoszącego się do pokarmu również wówczas, gdy nie ma go w pobliżu, tylko po to, żeby zwabić kurę. I tak dochodzimy do tematu miłości. Przechwalanie się na temat pożywienia jest sposobem imponowania, ale inne ptaki używają jeszcze bardziej wyszukanych form. Altanniki zbierają piękne drobiazgi – muszle ślimaków, listki, kwiaty, kawałki plastiku, kamyki, które barwią sokiem jagód, chrząszcze, które w tym celu pozbawiają życia, nawet niebieskie piórka, dla których zabijają noszącego je ptaka. Budują z nich altanki. Następnie zwabiają samiczkę, śpiewając przed nią i tańcząc. Samiczki przychodzą obejrzeć altankę i jeśli im się spodoba,
