W poniedziałek, 12 lutego, w kioskach 7. numer tygodnika PRZEGLĄD. Polecamy w nim: TEMAT Z OKŁADKI Polowanie na Żydów Polskie władze emigracyjne od początku zdawały sobie sprawę z położenia Żydów w okupowanym przez Trzecią Rzeszę kraju. Bały się jednak, że zbyt głośne upominanie się o ich los odwróci uwagę zachodniej opinii publicznej od tragedii Polaków. Obawiały się także reakcji samego polskiego społeczeństwa, które niechętnie odnosiło się do żydowskich współobywateli. Jan Karski już na początku wojny informował przełożonych w Londynie o antyżydowskim nastawieniu większości Polaków i był bardzo zdumiony, jak niewielką wagę Delegatura Rządu na Kraj i rząd na uchodźstwie przywiązywały do spraw żydowskich. „Stosunek [Polaków] do współtowarzyszy – Żydów najczęściej bezlitosny, bezwzględny. Często spycha się ich z zajętych miejsc, urąga, odgraża, naigrywa. Żydzi zachowują się biernie, potulnie” – pisał Karski w raporcie z lutego 1940 r. Szacuje się, że w samej Warszawie nawet 4 tys. osób trudniło się poszukiwaniem i wydawaniem Żydów władzom okupacyjnym. W czerwcu 1941 r. Delegatura Rządu na Kraj otrzymała raport, według którego „donosicielstwo stało się plagą grożącą utratą najlepszych i najdzielniejszych jednostek. (…) urzędy niemieckie (jak na przykład gestapo) zawalone są donosami
