Dorota Stalińska aktorka, piosenkarka, poetka. Założycielka Fundacji Nadzieja. Ma na swoim koncie role w filmach: „Roman i Magda”, „Miłość ci wszystko wybaczy”, „Krzyk”, „Seksmisja”, „Dziewczęta z Nowolipek” i „Historia niemoralna”. Zdobyła wiele nagród: kilkakrotnie główną na Festiwalu Jednego Aktora, na Festiwalu Piosenki Aktorskiej, Złote Lwy Gdańskie w latach 1980 i 1983, a także Złotą Kaczkę – nagrodę czytelników miesięcznika „Film”. Kiedy Pani zrozumiała, że jest już dorosła? – Kiedy odeszli moi rodzice. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Panią prześladuje? – Żadne. Mam wyłącznie dobre wspomnienia z dzieciństwa. A te nie prześladują, tylko czasami wprowadzają w miły stan nostalgii i zadumy. 3. Czy płakała Pani kiedyś z miłości? – Oooo… tak! Płakałam. I to jak płakałam! I do dzisiaj płaczę. 4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Panią z równowagi? – To, że Ministerstwo Zdrowia, odmawiając dofinansowania operacji za granicą, skazało na wieczne kalectwo młodego człowieka źle leczonego po wypadku przez naszych lekarzy. 5. Czy ma Pani taką osobę, której nigdy nie wybaczy? – Nie mam. Nie wybaczyć – znaczy nieść w sobie przez lata żal, gorycz i gniew. A to znaczy karać siebie za cudze winy. Wybaczam ludziom ich podłości, wierząc głęboko, że kiedyś los i tak ich z tego rozliczy. 6. Czego ma Pani za dużo? – Rachunków, papierów, bibelotów, cudzych spraw na swojej głowie… i zawsze trochę za dużo kilogramów. 7. W życiu nie ma nic lepszego niż… – …miłość (oczywiście, ta wzajemna) i czynienie dobra. 8. Brak mi pewności siebie, kiedy… – …czuję, że toniemy w morzu miernoty, grafomanii, chamstwa i prostactwa. 9. Starość to… – Powinna być czasem relaksu, beztroski i korzyści płynących z kilkudziesięciu lat przepracowanego życia. I tak jest w wielu krajach. Niestety, nie u nas. U nas starość to upiorna i bezsilna walka o zachowanie godności. I to jest straszne. 10. Czym jest dla Pani fresk Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”? – Pięknym obrazem natchnionym niezwykłym klimatem niezwykłego pojęcia „AGAPE”. 11. Przed jaką pokusą nie jest Pani w stanie się wybronić? – Każdej pokusie się oprę. Jestem joginką. Potrafię poskromić żądze. 12. Z kim chciałaby Pani zjeść uroczystą kolację? – Z moimi rodzicami. 13. Praca, jakiej by się Pani nigdy nie podjęła? – Tirówka, prostytutka itp. 14. Od kogo nauczyła się Pani najwięcej? – Od moich rodziców. A w zawodzie od Tadzia Łomnickiego, Gustawa Holoubka i Zofii Mrozowskiej. 15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjęła Pani w swym życiu? – Przejechać całą Amerykę (ok. 40 tys. km) z dwuletnim synkiem i z nianią, w środku lata, zdezelowaną hondą civic bez klimatyzacji, z bardzo niewielką ilością pieniędzy. 16. Komputer to dla Pani… – …nie do końca zrozumiały przedmiot codziennego użytku. 17. Czy lubi Pani wyobrażać sobie, co by Pani zrobiła, gdyby ponownie mogła przeżyć swoje życie? – Nie. Ponieważ mam absolutną pewność, że zrobiłabym dokładnie to, co teraz. 18. Czy ogląda się Pani w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność? – Nie wiem. Pewnie tak. To chyba jest taki odruch. 19. Czy była Pani kiedyś u wróżki? – No, jasne. I to nie raz. Ale zasadniczo moją etatową wróżką są wybitny kosmobiolog, Leszek Weres, i wybitny numerolog, Grażyna Hainrich. 20. Czy ściska Panią w gardle, gdy słyszy Pani narodowy hymn Polski? – Nie. Ale bardzo lubię ten utwór, więc jest mi przyjemnie. 21. Czy czuje się Pani duszą towarzystwa? – To zależy, kiedy i jakiego towarzystwa. 22. Jak się Pani zachowa, gdy ktoś obcy zostawi Panią na chwilę samą w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce? Przerzuci Pani kartki? – Nie. Ale na pewno przeczytam tytuł. 23. Jaką chciałby Pani pozostać w pamięci przyjaciół? – Taką, jaką jestem. Share this:FacebookXTwitterTelegramWhatsAppEmailPrint
Tagi:
Helena Kowalik
