Paul, dwukrotny dawca szpiku z USA, spotkał się z uratowanym przez siebie Adamem Jest rok 1991. Emilia i Adam (oboje z warszawskiego Bemowa, którego są wielbicielami) spotykają się na pielgrzymce do Częstochowy. W tym samym czasie w Cinncinatti Paul Moncelle zostaje krwiodawcą, co wśród młodych ludzi było dość popularnym odruchem. Niedługo później zapytano go, czy nie chce się dołączyć do ruchu dawców szpiku. Na początek też trzeba oddać krew. Zgodził się. Mija dziewięć lat, dla ciągle nieznających się młodych mężczyzn – Adama i Paula – ten czas jest radosną epoką. Adam i Emilia idą na kolejną pielgrzymkę, w 1995 r. biorą ślub. Przyjaciele przygotowują zabawny plakat udający stronę gazety. Uśmiechnięci i młodzi wstępują w życie. W 1997 r. Paul żeni się z Karen. – Poznaliśmy się kilka lat wcześniej, jeszcze w college’u – wspomina Karen. – Połączył nas zabawny szczegół. Oboje schyliliśmy się po zgubioną pluszową zabawkę. Przez następne lata przyjaźniliśmy się. I nagle odkryliśmy, że w tłumie ciągle nowo poznawanych osób pozostajemy sobie najbliżsi. Pół roku temu urodził się ich syn, Eden. Białaczka jak wyrok Niedawno Paul, Karen i Eden przyjechali do Polski. Paul po raz pierwszy spotkał się z Adamem, któremu dwa razy swoim szpikiem uratował życie. W języku medycznym określani są jako dawca i biorca. Przedtem w polskich kościołach i w amerykańskiej chrześcijańskiej kaplicy wiele razy modlono się o zdrowie Adama. Bo Pan Bóg w tej historii pojawia się bardzo często. Obie rodziny potrafią z nim rozmawiać. Z czasem ich prośby ujednolicą się – żeby Adam żył. Na razie jest rok 2000. Paul rzadko myśli o tym, że jest potencjalnym dawcą. Przez tyle lat nikt do niego się nie odzywał. Ale w odległej Polsce (Paulowi nie spodobają się u nas smalec, graffiti i opłaty w restauracyjnych toaletach) dzieje się coś niepokojącego. Adam ciągle się przeziębia. Było coraz gorzej, wreszcie z zapaleniem płuc znalazł się w szpitalu. Wtedy lekarz miał tylko chwilę, by rzucić Emilii diagnozę na korytarzu. Jego potraktowano lepiej, bo zaproszono do pokoju lekarzy. Potem Emilia usiadła na łóżku Adama. Nie rozmawiali. Trzymali się za ręce. – Zabierz mnie stąd – poprosił na koniec. Emilia nie pamięta, jak tego dnia wróciła do domu. Białaczka. Trudno sobie wyobrazić tę chorobę – to nie jest ani guz, ani rana. Bardzo długo objawia się tylko w dziwnych wynikach badań krwi, tak jakby pobrano ją od kosmity. A potem się umiera. Adam fatalnie znosił chemioterapię. Leżał za szybą, a rodzina pocieszała go przez wideotelefon. Mówili to, co powinni, czyli że jest poprawa. Emilia już nie miała łez, więc całkiem wiarygodnie się uśmiechała. Wtedy też postanowiła działać. Praca nauczyła ją, jak się przebić, by kogoś uratować. Nigdy nie sądziła, że kiedyś będzie to jej mąż. List od dawcy Poszukiwania dawcy, przeszukiwanie światowych rejestrów. Adam ma dość popularny genotyp, co oznacza, że znalezienie dawcy jest możliwe. I rzeczywiście, gdy zachorował, międzynarodowa lista była spora, tyle że pierwszy mężczyzna miał wypadek, a drugi się wycofał. Trzeci na liście był Paul. Losy Adama i Paula już prawie się zbiegają. Lekarz z Polski leci po szpik. Paula znaleziono w Narodowym Programie Dawców Szpiku USA. Rejestr NMDP powstał w 1986 r. w Minneapolis. Jest to największy (ponad 4200 tys. danych) międzynarodowy rejestr. Jedynym polskim ośrodkiem mającym zgodę na korzystanie z niego jest katowicka Klinika Hematologii i Transplantacji Szpiku, prowadzona przez prof. Jerzego Hołowieckiego. Dzień operacji. W rezerwie czeka własny szpik Adama. Lepszy taki niż żaden. W co dziesiątym przypadku szpik dawcy w ogóle nie zaczyna pracować. Adam leżał w pustce, wyjałowieniu, w izolatce, w nicości. Wtedy wydawało się to straszne. Za szybą rodzina. Ale później, już z perspektywy czasu Adam ocenia: – Przeszczep poszedł lekko. To było nic w porównaniu z chemią, z bezradnością, którą przeżyłem wcześniej. Po 12 dniach szpik zaczął produkować białe ciałka krwi. Uratowany. Los Adama i Paula połączył się. – Sam byłem zaskoczony swoją reakcją
Tagi:
Iwona Konarska
