HENRYK BLIDA: Nie mam już celu. W zasadzie nie wiem, czy na coś czekam. Chciałbym jednak, żeby ktoś przyznał się do błędu – Żona nie wybierała się na tamten świat. Miała mnóstwo planów. Prowadziła firmę, wzięła kredyt pod budowę 33 domów dla swojej firmy. Budowaliśmy dom dla dzieci. Była pełna energii. Gdybym mógł cofnąć czas, schowałbym broń gdzie indziej. Ale do tego w ogóle nie powinno dojść. Żona kilkakrotnie była wzywana do prokuratury w innych sprawach. Samochodu służbowego – tę sprawę wyjaśniliśmy do końca i okazało się ostatecznie, że pomówienia były bezpodstawne. Potem była sprawa kredytu – też okazało się, że żona nie złamała żadnych przepisów. W tej ostatniej sprawie nie dostała żadnego wezwania. Po prostu rano przyszli agenci i zniszczyli nasze życie. Siedziałem w pokoju, oni stali nade mną i nagle usłyszałem hałas. Byłem przekonany, że żona upadła. Dobiegłem do niej do łazienki i zobaczyłem czerwoną plamę na szlafroku. Potem już tylko byłem w szoku. Nie wolno nam ujawniać żadnych szczegółów z przesłuchań, powiem tylko jedno, że moje zeznania dotyczące wydarzeń w naszym domu i zeznania agentów są diametralnie różne, a nawet ich wersje odbiegają od siebie. Przeżyłem z Basią 38 lat. Byliśmy szczęśliwi. Żona była bardzo stanowcza, dominowała w domu. Wszyscy wiedzieliśmy, że jak coś postanowi, nie ma od tego odwołania. Ale zazwyczaj dobrze decydowała. Ten dom, o który m.in. jest tyle hałasu, powstał z obudowania starego domu. Nikt w tej sprawie nie przesłuchiwał mnie, a przecież ja jestem w tym najlepiej zorientowany, bo sam wszystko nadzorowałem, budowałem. Tragedię, która mnie dotknęła, oceniam jako sprawę polityczną. Mowa jest o jakichś 800 tys., takiej kwoty nie mieliśmy. Pani Kmiecik według mnie swoimi zeznaniami zapewniła sobie zmianę ławki – z oskarżonych na świadków. Nie były z żoną przyjaciółkami, tylko znajomymi. Żona będąc ministrem, mieszkała w Warszawie. Przyjeżdżała do Siemianowic raz w miesiącu albo rzadziej. To raczej ja jeździłem do niej. Zawoziłem ubrania i potrzebne rzeczy. Zajmowałem się sprawami domowymi, a ona mogła spokojnie spełniać swoją misję. Nasze życie toczyło się wokół jej pracy i działalności politycznej. Nie miała czasu na spotkania z koleżankami. Kmiecikowa była u nas może dwa razy, i to krótko. W swoim biurze wszystkie sprawy Basia załatwiała zawsze w obecności pracowników, na wszystko miała świadków. To było polowanie na moją żonę. Ona była znaną i szanowaną na Śląsku postacią. Udowodnienie jej czegokolwiek byłoby politycznym sukcesem, więc nie sprawdzając faktów, postanowiono na nią zapolować. Całe życie poświęciła na aktywną pracę dla innych. Do polityki trafiła, pracując jako inżynier w Fabudzie. Ówczesny sekretarz PZPR w tej firmie dostał polecenie wytypowania do Sejmu kobiety, aktywnej i inteligentnej. Żona została poddana różnym testom, osiągnęła wysokie wyniki. W pierwszych wyborach zajęła drugie miejsce na swojej liście, ale trafiła do jakiejś komisji wspomagającej. Potem już zawsze wygrywała. Według mojej oceny, była bardziej fachowcem w swojej dziedzinie niż politykiem. Dowodem na to jest jej sprzeciw wobec dyscypliny partyjnej. Żona była lubiana. Byłem z niej dumny, żyłem jej życiem. Nasze życie rodzinne było podporządkowane jej aktywności. Jej prawdziwą pasją była jazda na nartach. Raz w roku tydzień przeznaczaliśmy na tę przyjemność. Kupowała wtedy niezliczone niepotrzebne figurki – słoniki, żabki, żółwiki. Teraz to wszystko stoi tam, na tych półkach. Często gdy jestem na cmentarzu albo spaceruję z psem, ludzie podchodzą do mnie i pocieszają, współczują. Większość jednak nie wierzy, że dowiem się prawdy, że komisja coś wyjaśni. Staraliśmy się nie załatwiać żadnych spraw w domu. To była nasza świątynia. Wszyscy dziennikarze, którzy tu przyjeżdżają, chcą zajrzeć do łazienki, ale nikomu na to nie pozwalam. Cały czas jestem w szoku i nie wiem, kiedy będę miał czas na refleksję. Nie mam też celu, jestem za stary, aby zaczynać na nowo jakieś życie zawodowe. Dzieci mają swoje życie. Interesy prowadzone przez żonę też podupadły, właśnie dlatego, że jej nie ma. W zasadzie nie wiem, czy na coś czekam. Chciałbym jednak, aby ktoś przyznał się do błędu. Jestem dumny z mamy Jacek Blida: Od mamy nauczyłem się odpowiedzialności za to, co robię, i zaangażowania. Ona wszystko, co robiła,
Tagi:
Izabela Hanusik
